ΚΥΡΙΑΚΗ  Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Μτθ. η΄, 28 – θ΄, 1)

Δὲν εἶναι τυχαῖο, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὅτι τὸ γεγονὸς ποὺ μᾶς διηγεῖται ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή,  δηλαδὴ ἡ θεραπεία τοῦ δούλου τοῦ ἑκατοντάρχου, εἶναι τὸ δεύτερο θαῦμα ποὺ μᾶς διηγεῖται τὸ «κατὰ Ματθαῖον» εὐαγγέλιο κι ἔγινε μετὰ τὴν «ἐπὶ τοῦ ὄρους» ὁμιλία τοῦ Χριστοῦ.Τὰ θαύματα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι «σημεῖα» τῆς παρουσίας του.Ὁ Χριστὸς δὲν ἦρθε γιὰ νὰ κάνει θαύματα, ἀλλὰ ἔκανε γιὰ νὰ δείξει πώς ἦρθε. Συνεπῶς ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ εὐαγγελίου του ὁ ἱερὸς συγγραφέας ἐνδιαφέρεται νὰ μᾶς δώσει τὰ στοιχεῖα ἐκεῖνα ποὺ τονίζουν τὸ ἔργο καὶ τὴν ἀποστολὴ τοῦ Μεσσία, καθὼς καὶ τὴν ἀνταπόκριση τῶν ἀνθρώπων σ’ Αὐτόν.Χαρακτηριστική, λοιπόν, περίπτωση εἶναι ἡ σημερινὴ θεραπεία.

Ποιὸς εἶναι συνεπῶς ὁ σκοπὸς τῆς ἔλευσης τοῦ Μεσσία; Τὸ ἀκούσαμε στὴν περικοπή: τὸ τραπέζι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν,τὸ δεῖπνο τῆς Εὐχαριστίας,τὸ γεγονὸς τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ καινούργιος κόσμος ποὺ ἄρχισε μὲ τὸν ἐρχομὸ καὶ τὸ ἔργο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.Πρόκειται γιὰ ἕνα νέο τρόπο ζωῆς, στὸν ὁποῖο κυριαρχεῖ ἡ πίστη,ἡ ἐλπίδα καὶ ἡ ἀγάπη στὶς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸ Θεό, τὸ συνάνθρωπο καὶ τὴ φύση.Σκοπός, μ’ἄλλα λόγια, τῆς θείας ἐνανθρώπισης εἶναι ἡ σωτηρία.Σ’ ὁλόκληρη τὴ Γραφὴ ἕνα εἶναι τὸ θέμα: ὁ Θεός, ὁ ἄνθρωπος καὶ ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ὅμως αὐτὴ δὲν ἀποτελεῖ μαγικὴ πράξη.Ὁ Θεὸς θέλει νὰ σωθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, μὰ σώζονται ὅσοι θέλουν.Ἐδῶ βρίσκεται τὸ μεγάλο μυστήριο τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ. Τὸ γνώρισμα καὶ ἡ ἀξία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἠθική του ἐλευθερία, νὰ μπορεῖ νὰ λέει καὶ στὸ Θεὸ «θέλω» ἢ «δὲν θέλω».Ἡ καλὴ θέληση, ὅμως, καὶ ἡ ἐμπιστοσύνη τοῦ ἀνθρώπου στὸ Θεό, ποὺ βασίζεται στὴν ἀποκάλυψη καὶ τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ,εἶναι ἡ πίστη.Προϋπόθεση γιὰ νὰ πραγματοποιήσει ὁ Χριστὸς ἕνα θαῦμα, εἶναι ἡ πίστη.Ἂν κοιτάξουμε προσεκτικὰ τὰ θαύματα τῶν εὐαγγελίων, θὰ δοῦμε ὅτι ὁ Χριστὸς πρῶτα ζητοῦσε τὴν ἐλεύθερη συγκατάθεση τοῦ ἀνθρώπου καὶ κατόπιν ἐνεργοῦσε.Ὁ Χριστὸς δὲν ἐπεδίωκε τὴν ὑποταγὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ τὴν ἀγάπη του.

Στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς θαυμάζει τὴν πίστη ἑνὸς μὴ Ἰουδαίου, ἑνὸς εἰδωλολάτρη.Γιατί; Ὁ ἱερὸς εὐαγγελιστὴς μᾶς βοηθάει νὰ δοῦμε ποιὰ εἶναι τὰ γνωρίσματα αὐτῆς τῆς πίστης ποὺ θαυμάζει καὶ ἐπαινεῖ ὁ Χριστός.

Εἶναι γνωστὸ ὅτι οἱ Ἰουδαῖοι καὶ ἰδιαίτερα οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι θεωροῦσαν τοὺς ἑαυτούς τους ὡς τοὺς μόνους ἐκλεκτούς του Θεοῦ. Ἡ ἐκτίμηση ὅμως τοῦ Κυρίου εἶναι διαφορετική.Ἀληθινὴ πίστη εἶναι δυνατὸν νὰ βρεθεῖ καὶ σ’ἕναν ἀλλοεθνῆ καὶ ἀλλόθρησκο ἄνθρωπο.Ὁ Χριστὸς δὲν παρασύρεται ἀπὸ τὴν ἐξωτερικὴ εἰκόνα, τοὺς κοινωνικοὺς καὶ θρησκευτικοὺς συσχετισμούς, ἀλλὰ εἰσέρχεται στὴν ψυχὴ τοῦ συνομιλητῆ του καὶ ἐκεῖ ἀποκαλύπτει μία θαυμαστὴ πίστη, τὴν ὁποία καὶ φέρνει στὴν ἐπιφάνεια.

Εἶναι,δυστυχῶς,γεγονὸς ὅτι πολλὲς φορὲς ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι θεωροῦμε τὸν ἑαυτὸ μας μεγάλο ἢ νομίζουμε ὅτι εἴμαστε πιὸ πιστοὶ ἀπὸ τοὺς ἄλλους καὶ τοὺς ἀπορρίπτουμε.Ἔτσι δὲν ἀντιδροῦσαν οἱ Ἰουδαῖοι τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ, ὅταν τὸν ἔβλεπαν νὰ θεραπεύει καὶ νὰ συνομιλεῖ μὲ ἁμαρτωλοὺς καὶ ἀλλοεθνεῖς; Ὁ Χριστός, ὅμως, ἀνοίγεται στὰ Ἔθνη καὶ ἀποστέλλει πρὸς αὐτὰ τοὺς μαθητές του γιὰ νὰ κηρύξουν τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Βασιλείας.Γι’αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία ἐπιτελεῖ τὸ ἱεραποστολικό της ἔργο σ’ὅλους τους λαοὺς τῆς γῆς.Γνώρισμα,λοιπόν, τῆς ἀληθινῆς πίστης εἶναι ἡ καθολικότητα καὶ ἡ οἰκουμενικότητα, ἡ σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων καὶ ὅλων τῶν λαῶν.

Ὁ ἑκατόνταρχος ἐνδιαφέρεται μὲ ἀγάπη γιὰ τὸν ὑπηρέτη του κι ὁ Χριστὸς εἶναι ἕτοιμος νὰ ξεκινήσει γιὰ τὸ σπίτι τοῦ Ρωμαίου ἀξιωματικοῦ, «ἐγὼ ἐλθῶν θεραπεύσω αὐτόν». Ὅ,τι μᾶς λείπει πάντα κι ὅ,τι μᾶς χρειάζεται, γιὰ νὰ εἴμαστε ἀληθινὴ κοινωνία, εἶναι ἡ ζωντανὴ σχέση ποὺ μᾶς συνδέει μὲ τὸν πλησίον.Πλησίον εἶναι ὁ κάθε συνάνθρωπός μας,τὸ συγκεκριμένο πρόσωπο ποὺ ὁ Θεὸς φέρνει μπροστά μας, μὲ τὶς ἀνάγκές του κάθε φορᾶ καὶ τὴν περίπτωσή του.Κοινωνία εἶναι ἡ ἀγαπητικὴ σχέση ποὺ συνδέει καὶ ἑνώνει τὰ πρόσωπα σὲ ἕνα σῶμα, τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ,δηλαδὴ τήν Ἐκκλησία.Ἡ πίστη μας πρὸς τὸ Θεὸ εἶναι ἡ ἐγγύηση τῆς ἀγάπης μας πρὸς τὸν πλησίον, κι ἡ ἀγάπη μας πρὸς τὸν πλησίον εἶναι ἡ ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης μας πρὸς τὸ Θεό.Ἡ ἀγάπη ξεκινάει ἀπὸ τὴν πίστη καὶ ἡ πίστη βρίσκει τὸν ἑαυτό της στὴν ἀγάπη.

Κάνουν συγκλονιστικὴ ἐντύπωση τὰ λόγια του ἑκατοντάρχου: «Κύριε, δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σὲ δεχτῶ στὸ σπίτι μου. Πὲς ὅμως μόνο ἕνα λόγο καὶ θὰ γιατρευτεῖ ὁ δοῦλος μου».Αὐτὸ εἶναι, ἀδελφοί μου, τὸ πρῶτο βῆμα τῆς λύτρωσης, ἡ συναίσθηση τῆς ἀναξιότητας,τὸ ξεγύμνωμα τοῦ ἑαυτοῦ μας ἀπ’ ὅλα τὰ ὀχυρὰ ποὺ κτίζουμε γύρω μας γιὰ νὰ σταθοῦμε μὲ πολλὲς ἀξιώσεις μέσα στὴ ζωή, νὰ δείξουμε στοὺς ἄλλους τὴ δύναμή μας, νὰ πείσουμε καὶ ἐμᾶς τοὺς ἴδιους γιὰ τὴν ὑπεροχή μας.Κι ὅλα αὐτὰ τὰ ὀχυρά μᾶς ἐμποδίζουν στὴν πραγματικὴ ἐπικοινωνία μὲ τὸ Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους.Τὸ «Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανός, ἵνα μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθης» εἶναι ἀπὸ τὰ πιὸ ἀξιομνημόνευτα λόγια τοῦ εὐαγγελίου, σὰν μία ὀλιγόλογη ἐξομολόγηση κάθε πιστοῦ ποὺ δὲν προφασίζεται μέσα στὶς ἁμαρτίες του.Αὐτὸ ποὺ ζητάει οὐσιαστικὰ ὁ Θεὸς ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο δὲν εἶναι οὔτε τὰ ἀτομικὰ κατορθώματα, οὔτε οἱ ἀξιομισθίες, ἀλλὰ μία κραυγὴ ἐμπιστοσύνης καὶ ἀγάπης ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ὕπαρξής μας! Ἡ συναίσθηση ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς ἀγαπάει παρόλη τὴν ἁμαρτωλότητά μας ἢ μᾶλλον ἐξαιτίας της. Γνώρισμα τῆς ἀληθινῆς πίστης εἶναι ἡ συνειδητοποίηση τῆς μηδαμινότητάς μας μπροστὰ στὸ θεϊκὸ μεγαλεῖο.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, Ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου δὲν εἶναι θεωρίες  καὶ λόγια ἀνθρώπων ἀλλὰ πράξη καθημερινὴ μέσα στὴ ζωὴ τῶν ἁγίων της Ἐκκλησίας μας.Οἱ σήμερα ἑορταζόμενοι ἅγιοι Ἀνάργυροι, σὰν τὸν ἑκατόνταρχο τῆς σημερινῆς περικοπῆς, εἶναι οἱ ἄνθρωποι ποὺ βιώνουν τὸ μυστήριο τῆς πίστεως ὁλοκληρωμένα.Ἀκοῦν τὸ λόγο τοῦ Κυρίου, τὸν πιστεύουν καὶ τὸν ἐφαρμόζουν στὴ ζωή τους.Ξοδεύουν τὶς γνώσεις καὶ τὴν ἐπιστήμη τους γιὰ τὸν πάσχοντα συνάνθρωπο ὅποιος κι ἂν εἶναι αὐτός,σὲ ὅποια φυλὴ ἢ θρησκεία κι ἂν ἀνήκει.Στὸ τέλος ἐπισφραγίζουν τὴν ἔνθεη βιοτή τους μὲ τὸ μαρτύριό τους. Ἄνθρωποι ἀληθινῆς πίστης καὶ ἀνυπόκριτης ἀγάπης ποὺ ἀποτελοῦν φωτεινὰ παραδείγματα καὶ γιὰ μᾶς σήμερα. Ἀμήν.

 Ἐκ τῆς Ἱερᾶς  Μητροπόλεως