ΚΥΡΙΑΚΗ  Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Μτθ. δ΄, 18-23)

 Ὁ Θεός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἔπλασε τόν ἄνθρωπο ἐλεύθερο, τοῦ ’δωσε τή δυνατότητα ἐπιλογῆς. Νά μπορεῖ δηλαδή νά ἀποδέχεται τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά τό ἐφαρμόζει ἤ νά τό ἀπορρίπτει καί νά ζεῖ μακριά του. Ἡ θέληση τοῦ Θεοῦ καί ἡ πρόθεσή του εἶναι νά κληθοῦν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι στήν πραγματικότητα τῆς Ἐκκλησίας. Γιά νά ἐπιτευχθεῖ αὐτό, πολλές φορές ὁ Θεός ἐπιλέγει καί προορίζει κάποιους ἀνθρώπους γιά συνεργάτες καί συνεχιστές τοῦ ἔργου του. Αὐτό κάνει, ὅταν φτάνει ὁ καιρός ν’ ἀρχίσει τό δημόσιο ἔργο του. Διαλέγει καί καλεῖ κοντά του δώδεκα μαθητές πού τούς προετοιμάζει στήν ἐπίγεια ζωή του καί τούς στέλνει μετά τήν Ἀνάσταση στά πέρατα τῆς οἰκουμένης γιά νά μεταφέρουν τό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου. Εἶναι γνωστό ὅτι πάνω στούς ὤμους αὐτῶν τῶν μαθητῶν ἔπεσε ὅλο τό βάρος τοῦ ἔργου τοῦ Ἰησοῦ.

Τό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ἀναφέρεται στό κάλεσμα τῶν τεσσάρων πρώτων μαθητῶν. Ὁ Χριστός περιοδεύει σ’ ὅλη τή Γαλιλαία καί κηρύττει τό χαρμόσυνο μήνυμα τῆς Βασιλείας. Συναντᾶ ἐκεῖ «παρά τήν θάλασσαν» τῆς Γαλιλαίας, στή λίμνη τῆς Γεννησαρέτ, ὅπως ἀλλιῶς ὀνομάζεται, καί καλεῖ τούς πρώτους μαθητές του. Αὐτοί ἀσκοῦσαν τό ἐπάγγελμα τοῦ ψαρᾶ. Ἦταν οἱ ἀδελφοί Πέτρος καί Ἀνδρέας, παιδιά τοῦ Ἰωνᾶ, καί οἱ ἀδελφοί Ἰάκωβος καί Ἰωάννης, παιδιά τοῦ Ζεβεδαίου. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί συνεργάζονταν στό ψάρεμα καί οἱ μέν ἔριχναν τά δίχτυα στή θάλασσα καί οἱ ἄλλοι διόρθωναν τά δίχτυα τους γιατί δέν μποροῦσαν ν’ ἀγοράσουν ἄλλα. Ἦταν ἄνθρωποι πού εἶχαν ἀγάπη μεταξύ τους. Πατέρες καί παιδιά ἐργάζονταν μαζί. Μπορεῖ νά μήν εἶχαν μόρφωση, τούς διέκρινε ὅμως ἡ ἀρετή τῆς ἀγάπης. Αὐτούς τούς ψαράδες καλεῖ ὁ Θεός καί τούς κάνει Ἀποστόλους. Δέν τούς ἐπιλέγει οὔτε ἀπό τούς θρησκευτικούς ἡγέτες τοῦ Ἰσραήλ, οὔτε ἀπό τήν ἀριστοκρατία, οὔτε ἀπό τίς τάξεις τῶν πολιτικά ἰσχυρῶν, τῶν κοινωνικά δυνατῶν, οὔτε ἀπό τούς κατά κόσμον σοφούς. Ἀντίθετα καλεῖ ἄσημους καί ἁπλούς ἀνθρώπους κατά κόσμον ἀλλά σοφούς κατά Θεόν. Εἶναι χαρακτηριστικά τά λόγια του Ἀποστόλου Παύλου: «τά μωρά τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός, ἵνα τούς σοφούς καταισχύνη καί τά ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός ἵνα καταισχύνη τά ἰσχυρά». Ὁ Χριστός βέβαια ἐπιλέγει αὐτούς τούς ἁπλοϊκούς ἀνθρώπους γιά νά φανεῖ στόν κόσμο ὅτι ἡ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου δέν εἶναι ἀποτέλεσμα ἀνθρώπινης δύναμης καί σοφίας, ἀλλά ἀποτέλεσμα τῆς δύναμης καί τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ.

«Δεῦτε ὀπίσω μου καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων» εἶναι τό κάλεσμα τοῦ Ἰησοῦ. «Ἐλᾶτε, ἀκολουθῆστε με καί θά σᾶς κάνω ψαράδες ἀνθρώπων». Μᾶς κάνει ἐντύπωση ἡ αὐθεντία μέ τήν ὁποία καλεῖ ὁ Χριστός τούς μαθητές του. Τό ὅτι ἐκλέγει δηλαδή αὐτός τούς μαθητές του καί τούς κάνει ἱεραποστόλους καί μποροῦσαν νά γίνουν καί αὐτοί διδάσκαλοι. Ἀντίθετα οἱ μαθητές τῶν ραββίνων στό Ἰσραήλ, ὅπως καί οἱ μαθητές τῶν φιλοσόφων στήν Ἀρχαία Ἑλλάδα, διάλεγαν μόνοι τους τό δάσκαλό τους. Ὅσοι ὅμως καλοῦνται ἀπό τόν Ἰησοῦ παραμένουν πάντα μαθητές τοῦ ἑνός καί μόνου διδασκάλου τῆς πίστεως.

Αὐτό τό κάλεσμα ἀπευθύνεται στόν κάθε ἄνθρωπο ξεχωριστά. Ὅταν μᾶς καλεῖ, σέβεται τήν ἰδιαιτερότητά μας. Δέν καταργεῖ τήν ἐλευθερία μας, δέ μᾶς ἰσοπεδώνει. Περιμένει τήν πρόθυμη ἀνταπόκρισή μας, ὅπως ἐκείνη τῶν μαθητῶν του. «Οἱ δέ ἀφέντες τά δίκτυα, τό πλοῖον καί τόν πατέρα αὐτῶν, ἠκολούθησαν αὐτῷ». Στό κάλεσμα τοῦ Ἰησοῦ οἱ μαθητές ἀνταποκρίνονται αὐθόρμητα, γιατί εἶναι πρόθυμοι καί καλοπροαίρετοι ἄνθρωποι. Τήν καλή προαίρεση ζητᾶ κι ἀπό μᾶς ὁ Θεός. Ν’ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό κάλεσμα τῆς Ἐκκλησίας. Νά θελήσουμε νά σωθοῦμε. Ἀπό κεῖ καί πέρα ἡ σωτηρία μας εἶναι ὑπόθεση τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία «τά ἀσθενῆ θεραπεύει καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῖ».

Ἡ ἀνταπόκριση τῶν μαθητῶν φανερώνει τήν ὑπακοή τους στό θεῖο κάλεσμα πού ἦταν ἄμεση καί ὁλοκληρωτική. Ἀναγνωρίζουν στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ πού τούς καλεῖ, τόν Ζωοδότη Κύριο καί ἀποδεσμεύονται ἀπό τό παρελθόν. Ἀφήνουν πίσω τους πρόσωπα καί πράγματα, «τό πλοῖο, τόν πατέρα καί τό ἐπάγγελμά τους», καί ἀφοσιώνονται στό σωτήρα Χριστό. Ἐγκαταλείπουν τά πάντα καί τόν ἀκολουθοῦν. Παραδίνονται στήν ἀγάπη του. Ἀποτάσσονται τό παρελθόν καί ζοῦν τήν καινούργια πραγματικότητα. Βιώνουν τήν ἐσωτερική ἐλευθερία πού πηγάζει ἀπό τήν ἀκλόνητη πίστη καί τή βεβαιότητα ὅτι ἔχουν βρεῖ τήν ἀλήθεια.

Ἔτσι καί ὁ κάθε χριστιανός δέν πρέπει νά δένεται μέ κανένα πράγμα ἤ πρόσωπο τῆς παρούσης ζωῆς τόσο, ὅσο μέ τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Τόν πρῶτο λόγο στή ζωή μας τόν ἔχει ὁ Κύριος. «Ὁ φιλῶν πατέρα ἤ μητέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔσται μου ἄξιος». Δέν μᾶς προτρέπει βέβαια ἡ Ἐκκλησία μας νά ἐγκαταλείψουμε τά σπίτια μας, τά ὑπάρχοντά μας καί τίς οἰκογένειές μας. Θέλει ὅμως περισσότερο ἀπό τά ὑλικά ἀγαθά καί τά ἀγαπημένα μας πρόσωπα νά ἀγαπᾶμε τό Χριστό, ὅπως ἔκαναν οἱ μαθητές του.

Ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἄς ἀποφεύγουμε τήν ὑποταγή στούς αὐτοαποκαλούμενους «μεσσίες», πού πολλοί παρουσιάζονται στίς μέρες μας κι ἐξυπηρετοῦν πολιτικούς, κοινωνικούς, ἰδεολογικούς ἤ παραθρησκευτικούς σκοπούς. Σ’ αὐτούς διακρίνει κανείς τήν ἰδιοτέλεια, τό κέρδος, τή φιλοδοξία. Μόνο ἡ ὑπακοή στό Χριστό ὠφελεῖ τόν ἄνθρωπο, τόν καταξιώνει καί τόν προάγει στή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Μόνο μέ ὑπακοή στό Χριστό μποροῦμε νά ἀπελευθερωθοῦμε ἀπό κάθε δουλεία καί νά ζήσουμε τήν «ἐλευθερία τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ». Ἀμήν.

 Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως