ΠΑΥΛΟΣ 

ΕΛΕΩ   ΘΕΟΥ   ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

ΤΗΣ    ΑΓΙΩΤΑΤΗΣ    ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ 

ΣΕΡΒΙΩΝ   ΚΑΙ   ΚΟΖΑΝΗΣ

Πρός τόν εὐσεβῆ κλῆρον καί τόν εὐλαβῆ καί φιλάγιον λαόν τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

«Χριστός γεννᾶται δοξάσατε• Χριστός ἐξ οὐρανῶν ἀπαντήσατε. Χριστός ἐπί γῆς, ὑψώθητε, Ἄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ, καί ἐν εὐφροσύνη, ἀνυμνήσατε λαοί• ὅτι δεδόξασται.» (Εἰρμός, Ὡδή α΄)

Λαέ τοῦ Θεοῦ περιούσιε καί εὐλογημένε,

Δύο χιλιάδες χρόνια μέχρι τοῦ νῦν, ἠχοῦν οἱ καμπάνες πανηγυρικά χαρμόσυνα προσκαλῶντας τόν ἄνθρωπο νά ἑορτάσῃ καί νά πανηγυρίσῃ μέ «ὕμνους ἐξαισίους καί ὠδές ἀσματικές» κατά τόν λόγον τοῦ προφήτου, τήν ἔλευση τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ εἰς τόν κόσμον. Νά ἑορτάσῃ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ ἡ ὁποῖα ἔγινε γιά τήν σωτηρίαν τοῦ πεπτωκότος πρώτου ἀνθρώπου, «τῇ συμβουλία τοῦ ὄφεως».

Ἠχοῦν οἱ καμπάνες ἀπό περάτων ἕως περάτων τῆς Γῆς, διότι γεννᾶται ὁ Χριστός. Στό πρόσωπόν Του ἐκπληροῦται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, λόγος σωτήριος ὁ ὁποῖος ἀποκαθιστᾶ τήν ἀγαπητική σχέση Θεοῦ καί ἀνθρώπου καί ἀνοίγει καί πάλιν τόν κῆπο τῆς Ἐδέμ τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς.

Ὑπάρχει γεγονός πιό ἀντίθεον καί προσβλητικόν ἐκ μέρους τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Δημιουργόν καί Θεόν Του ἀπό τήν ἀνυπακοή τοῦ Ἀδάμ καί τῆς Εὔας στίς θεῖες ὑποσχέσεις περί θεώσεως καί ἀθανασίας καί τήν ὑπακοή τους στόν διάβολο; Ὁ μισόθεος καί μισάνθρωπος διάβολος μέ δόλιον καί ἀριστοτεχνικόν τρόπον μετέστρεψε τίς ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ, δηλαδή μετέστρεψε τήν ἀλήθεια εἰς ψεῦδος. Τήν προσέφερεν μέ τρόπον πειστικόν και τοῦτο ἐγένετο μετά χαρᾶς καί εὐχαριστήσεως, μετά πανηγυρισμῶν, ἴσως καί εὐγνωμοσύνης ἀπό τούς πρωτοπλάστους πρός τόν μισόκαλον διάβολον, ὁ ὁποῖος τούς ὑπεσχέθη θέωσιν χωρίς τόν Θεόν (Γεν. 3, 1-7).

Καί ποῖον τό ἀποτέλεσμα; Φρικτόν! Καταδικάζεται ὁ ἄνθρωπος εἰς θάνατον! Ἀντί νά γίνῃ Θεός, γίνεται δοῦλος τοῦ διαβόλου καί τῆς ἁμαρτίας! Ἀντί τοῦ Παραδείσου τῆς τρυφῆς, «ἀπολαμβάνει» τόν Ἄδην! Ἀντί τῶν εὐλογιῶν καί χαρίτων τοῦ Θεοῦ, βιώνει τήν κατάραν ἐκ τῶν ἔργων Του, θερίζει ἀκάνθας καί τριβόλους και μέ τόν ἰδρώτα τοῦ προσώπου του τρώγει τόν ἄρτον του. Τά θηρία, τά κτήνη, ὅλη ἡ φύσις γίνεται ἐχθρός του. Ναί! Ὅλα αὐτά τά ὁποῖα κατεξουσίαζεν, ἐστράφησαν ἐναντίον του.

Αὐξάνεται, πληθύνεται, φτιάχνει θεούς τά πάθη του καί τίς ἀδυναμίες του. Πλάθει μύθους, πού ὅμως στό βάθος ὅλων αὐτῶν ἐμπεριέχεται καί ἡ ἀναζήτησις τῆς θεϊκῆς του καταγωγῆς. Θέλει καί ἀναζητεῖ κάτι πάνω ἀπό τόν ἑαυτόν Του. Ἕνα στήριγμα, μία ἐλπίδα, κάτι τό αἰώνιον καί ἀθάνατον πέραν ἀπό τήν φθοράν, πέραν ἀπό τό γήϊνον καί φθαρτόν. Ἑάν μελετήσωμεν προσεκτικά καί μέ καλήν διάθεσιν ἡ ὑπόσχεσις τοῦ Θεοῦ γιά τήν σωτηρίαν Του εἶναι καί παραμένει ὡς «κόκκος συνάπεως» (Ματθ. 3, 4-31) μέσα στήν σκέψιν του. Πέραν ἀπό τούς προφήτας τοῦ λαοῦ Ἰσραήλ, τόν Μωϋσῆ καί τούς λοιπούς, οἱ ὁποῖοι ὡς ἐντεταλμένοι τοῦ Θεοῦ προκαταγγέλουν τήν ἕλευσιν τοῦ Μεσσία, στήν ὅλη φιλοσοφία τῶν προγόνων μας ἀπό τόν πέμπτον (5^ον) π.Χ. αἰώνα ἕως τῆς ἐλεύσεως τοῦ Χριστοῦ θά εὕρωμεν ψήγματα τῆς ἀληθείας. Ἰδιαιτέρως δέ στίς τραγωδίες, ἀλλά καί στήν σκέψη καί τήν ὑπέρβασιν τῆς λογικῆς, στούς σοφούς μας Σωκράτη, Ἀριστοτέλη, Σοφοκλήν, Αἰσχύλον καί λοιπούς. Ἀκόμα καί σ’ αὐτό τό στήσιμο τοῦ βωμοῦ εἰς Ἀθήνας «τῷ ἀγνώστῳ Θεῷ».

Καί τό πλήρωμα τοῦ χρόνου ἦλθεν. Οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ στόν πρῶτον ἄνθρωπον, Ἀδάμ καί Εὖα ἐκπληροῦνται στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ ἀλλά καί στό πρόσωπο τῆς Παναγίας. Ὅταν εἶπε Κύριος ὁ Θεός πρός τήν γυναῖκα, τήν Εὔαν• «διατί ἔκαμες αὐτό;», ἡ Εὔα ἀπήντησεν• «ὁ ὄφις μέ ἐξηπάτησε καί ἔφαγον». Εἶπε δέ τότε Κύριος ὁ Θεός εἰς τόν ὄφιν• «ἐπειδή διέπραξες αὐτήν τήν δολιότητα, θά εἶσαι κατηραμένος… Θά θέσω δέ ἄσβεστον ἐχθρότητα μεταξύ σοῦ καί τῆς γυναικός… Ἕνας δέ ἀπόγονος τῆς γυναικός μόνης, αὐτός θά σοῦ συντρίψῃ τήν κεφαλήν καί σύ θά κεντήσης αὐτοῦ τήν πτέρναν» (Γέν. 3, 13-15). Ἐμφαντικότατα σημειώνει τοῦτο τό θεῖον, ἅγιον καί σωτήριον γεγονός ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Ὅτε δέ ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν» (Γαλ, 4, 4-5). ΝΑΙ! Καί πάλιν ὁ Θεός διά τοῦ Μονογενοῦς Υἱοῦ καί Λόγου Του μᾶς ἀπεκατέστησεν υἱούς Του καί μᾶς ἄνοιξεν καί πάλιν τόν Παράδεισον διά τῆς Σταυρικῆς θυσίας καί ἀναστάσεώς Του.

Διά τοῦ Βαπτίσματος μας ἐνδυόμεθα τόν Χριστόν ὡς ἀσπίδα, καί διά δέ τοῦ χρίσματός μας πληρούμεθα τῶν χαρισμάτων καί δωρεῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Γαλ. 5, 22).

Θά πανηγυρίσουν οἱ λαοί τά Χριστούγεννα. Ἀναρωτιόμαστε ὅμως ἐν ἀπορίᾳ: «Οἱ Μουσουλμάνοι καί παντός εἴδους ἄλλες θρησκείες τί Χριστούγεννα ἑορτάζουν;!;» Ἀλλά καί τό πλεῖστον τῶν Χριστιανῶν καί δή αὐτῶν τῶν ὀρθοδόξων θά πανηγυρίσουν καί αὐτόν τόν χρόνον, Χριστούγεννα χωρίς Χριστόν, ἐκκοσμικευμένα, δηλαδή ὑποδουλωμένοι στά πάθη τοῦ ἑαυτοῦ τους, στά πάσης φύσεως ἐγκλήματα χωρίς οἶκτο καί ἀνθρωπιά κάνοντας διαρκῶς πολέμους καί ἀκαταστασίες διά τήν κατάκτησιν τῆς ὕλης. Ποιά ἀξία ὅμως ἔχει ὁ σημερινός ἄνθρωπος ὅταν δίνεται ὐπέρλογη ἀξία στά ἄλογα ζῶα μέ νόμους καί εἰσαγγελεῖς νά ἐπιστρατεύονται φερ’ εἰπεῖν διά τόν φόνον ἑνός σκύλου! Νόμιμος ἡ ἄμβλωσις καί ὁ φόνος τοῦ ἀνυπεράσπιστου ἐμβρύου, τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ, στήν μήτραν ἐγκυμονούσης μητρός, ἤ τό πέταγμα τοῦ νεογέννητου στά σκουπίδια. Ὁποῖο κατάντημα! Καί ὅλα αὐτά τά ὀνομάζει ἡ ἐποχή μας πρόοδο καί πολιτισμό!

Μάστιγα εἶναι ἡ πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ, ἐπιτρεπομένη ἀπό τόν Θεόν διά παιδαγωγίαν καί ἐπιστροφήν εἰς τό βάπτισμά μας. Ἰδιαίτερα ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες στόν πολιτισμόν μας πού ἀπλόχερα μᾶς προσέφεραν διαχρονικά οἱ πρόγονοί μας καί πρό Χριστοῦ καί μετά Χριστόν, ἐπιστροφή στήν ἀνθρωπιά μας καί τήν φιλοτιμίαν μας.

Τέκνα μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, ὅσοι, μείνατε κοντά στόν Σωτῆρα Χριστόν ἑορτάστε τά Χριστούγεννα ἀγαπητικά, ἐν μετανοίᾳ καί ἐξομολογήσει, κοινωνοῦντες τό Σῶμα καί Αἷμα Του, τό ὁποῖον στίς μέρες μας βλασφημεῖτε, ὑβρίζετε, χλευάζετε ἀπό τά ὄργανα τοῦ διαβόλου καί τῆς ἁμαρτίας καί ἀπό ἄρχοντας καί ἀρχομένους «ἐπιστήμονας» καί «διανοουμένους»! Προσευχηθῆτε, μέ δάκρυα κατανύξεως, ὥστε ὁ Θεός νά γίνῃ ἵλεως γιά ὅλους μας.

Ἀδελφοί μου καί πνευματικά μου παιδιά, ἑορτάστε τά Χριστούγεννα μέ Χριστόν, προϋπαντῆστε Τον, δοξολογῆστε Τον, βάλτε Τον στήν καρδιά Σας, καλέστε Τον ὁμοτράπεζον στό χριστουγεννιάτικο τραπέζι σας ψάλλοντας «Ἡ γέννησίς σου Χριστέ ὁ Θεὸς ἡμῶν…».

Σᾶς εὔχομαι Ἀρχιερατικῶς καί Πατρικῶς, νά χαρῆτε, ὡς παιδιά τοῦ Θεοῦ τήν ἡμέραν καί Δοξάσατε τόν Σωτῆρα Χριστόν μέ τήν καρδιά Σας.

Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα.

Ὁ πνευματικός Σας Πατέρας, ὁ Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης Σας.

† Ο ΣΕΡΒΙΩΝ & ΚΟΖΑΝΗΣ ΠΑΥΛΟΣ