ΚΥΡΙΑΚΗ  ΠΡΟ  ΧΡΙΣΤΟΥ  ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

(Μτθ. α΄ 1-25)

Τή στιγμή, ἀδελφοί, πού παντοῦ καί ὅλοι στολίζουμε τό χριστουγεννιάτικο δέντρο, στήν Ἐκκλησία προβάλλεται τό γενεαλογικό δέντρο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως καταγράφεται ἀπό τόν εὐαγγελιστή Ματθαῖο. Τά πολλά ὀνόματα πού ἀκούγονται νά διαδέχονται τό ἕνα τό ἄλλο μέσω τῆς ἐπανάληψης τοῦ ρήματος «ἐγέννησεν» προκαλοῦν ἀπορία στούς ἀκροατές γιά τό τί ἐξυπηρετοῦν.

Ὁ κατάλογος ἐκπέμπει πολλά μηνύματα.

Τά πάντα ὑπακούουν σέ ἕνα ἁρμονικό θεϊκό σχέδιο. Τίποτε δέν ἀποτελεῖ προϊόν τύχης καί σύμπτωσης. Ἡ ἴδια ἡ ἱστορία δέν ἐπαναλαμβάνεται κυκλικά καί ἀτέρμονα, ὅπως πίστευαν οἱ Ἕλληνες, ἀλλά ἔχει ἕνα τέλος, κι αὐτό δέν εἶναι τό σημεῖο μηδέν, ἀλλά τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ.

Μέ τόν κατάλογο ὑπογραμμίζεται ἡ συνέχεια μεταξύ τῶν δύο Διαθηκῶν, Παλαιᾶς καί Καινῆς. Παρ’ ὅλη τήν ἀποτυχία τοῦ ἀνθρώπου νά σχετιστεῖ καί νά εἰρηνεύσει μέ τό Θεό, τόν κόσμο καί τόν ἀδελφό, ὁ Θεός ἔδινε ὑποσχέσεις καί ἐνίσχυε τήν ἐλπίδα, πού ἐνῶ φαινόταν ὅτι μένουν ἀνεκπλήρωτα, μέ τή Γέννηση τοῦ Ἰησοῦ οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ ἐκπληρώνονται στό πρόσωπό Του.

Μέ τή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ ἀποδείχτηκε ὅτι ὁ Θεός δέν εἶναι «τό μακρινό ἀκίνητο ὄν, πού κινεῖ τό σύμπαν», ὅπως ἔλεγαν οἱ φιλόσοφοι, ἀλλά ὅτι ἦρθε ἀνάμεσά μας καί παραμένει μαζί μέ τόν ἄνθρωπο, ὄντας ἀπόλυτα πιστός στίς ὑποσχέσεις του. Εἶναι ὁ Ἐμμανουήλ, δηλαδή ὁ Θεός εἶναι μαζί μας.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ ἀληθινός Μεσσίας τῆς Ἱστορίας, ὁ γιός, ἡ ρίζα καί ὁ βλαστός τοῦ Δαβίδ, τόν ὁποῖο ἀνέμεναν οἱ Ἰουδαῖοι καί ἀναμένουν τά ἔθνη, τά ὁποῖα στά πρόσωπα τῶν μάγων ἔσπευσαν νά Τόν προσκυνήσουν.

Αὐτό πού ἐκπλήσσει εἶναι ὅτι στό γενεαλογικό δέντρο τοῦ Χριστοῦ φιγουράρουν καί πρόσωπα πολύ λερωμένα καί βουτηγμένα στήν ἁμαρτία. Τό γεγονός αὐτό προκαλεῖ ἐπιπλέον ἐντύπωση, ὅταν κανείς ἀναλογιστεῖ ὅτι οἱ γενεαλογίες ἀποτύπωναν τήν ἀγωνιώδη προσπάθεια τῶν Ἰουδαίων γιά τή διατήρηση τῆς φυλετικῆς καθαρότητας.

Στήν Ἐκκλησία τοῦ Μεσσία Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε παράδοξα ἀπό μία κοινωνικά ἄσημη Παρθένο, προσκαλοῦνται νά μετάσχουν ὅλα τά «μωρά» καί τά «ἀσθενῆ» ὄντα, τά ὁποῖα, ἐξαιτίας τῆς φύσης τους ἤ τῆς καταγωγῆς τους ἤ τῶν ἀνομιῶν τους, εἶχαν μπεῖ στό περιθώριο καί στήν ἀνυποληψία ἀπό τόν ἐκλεκτό λαό.

Στήν ἀρχή τῆς περικοπῆς ὁ Εὐαγγελιστής ἀποδεικνύει τήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ καί στή συνέχεια ὑπογραμμίζει τή θεότητά του. Στόν τελευταῖο κρίκο τῆς γενεαλογίας ἡ ἐπαναλαμβανόμενη φράση ὁ τάδε ἐγέννησεν τόν δείνα σταματᾶ καί ξαφνικά ἀκούγεται ἡ φράση: «ἐξ ἤς ἐγεννήθη Ἰησοῦς, ὁ λεγόμενος Χριστός».

Ὅπως ἡ Γένεση, τό πρῶτο βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀρχίζει μέ τή γενεαλογία τοῦ κόσμου καί ἀκολουθεῖ ἡ λεπτομερής περιγραφή τῆς δημιουργίας τοῦ Ἀδάμ ἀπό τή γῆ καί στή συνέχεια ἡ ζωογόνησή του ἀπό τό δημιουργικό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, παρόμοια συμβαίνει καί μέ τό Εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου, τό πρῶτο βιβλίο τῆς Καινῆς Διαθήκης. Παρατίθεται στήν ἀρχή ἡ γενεαλογία τοῦ Ἰησοῦ καί ἀκολουθεῖ λεπτομερής ἀναφορά στά περιστατικά τῆς ἐνανθρώπισής Του «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου».

Στή δεύτερη ἑνότητα ὁ Εὐαγγελιστής σπεύδει ἀμέσως νά τονίσει, ὅτι πρίν τό ζεῦγος συγκατοικήσει, ἡ Παρθένος Μαρία βρέθηκε ἔγκυος ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ὁ Ἰωσήφ ἐπειδή ἦταν σπλαχνικός, σκέφτηκε νά τῆς δώσει κρυφά διαζύγιο προκειμένου νά ἀποφευχθεῖ ἡ δημόσια διαπόμπευση, ὅπως πρόσταζε ὁ Νόμος.

Στή σκέψη του αὐτή παρεμβαίνει ὁ Ἄγγελος, ὁ ὁποῖος τόν ἀποκαλεῖ υἱό Δαβίδ καί τοῦ ὑπενθυμίζει τίς μεσσιανικές ἐπαγγελίες καί ἰδιαίτερα τήν προφητεία τοῦ Ἠσαΐα σχετικά μέ τόν Ἐμμανουήλ, πού ἐκπληρώνονται στό Παιδί, πού πρόκειται νά φέρει στόν κόσμο ἡ Παρθένος Μαρία.

Ὁ Ἰωσήφ πειθαρχεῖ στό θεϊκό σχέδιο καί υἱοθετεῖ τό παιδί. Παραλαμβάνει τήν Μαριάμ ὑπό τήν προστασία τοῦ χωρίς νά ἔχει σαρκική σχέση μαζί της «ἕως ὅτου γέννησε τόν υἱό της τόν πρωτότοκο». Ἀλλά καί μετά τόν τοκετό ἡ Παναγία παραμένει Παρθένος. Ὁ Ἰωσήφ δέν ἔρχεται σέ σαρκική σχέση μαζί της. Συχνά συναντᾶται στήν Ἁγία Γραφή ἡ λέξη «ἕως». Ὁ Νῶε μετά τόν κατακλυσμό καί πρίν βγοῦν ἀπό τήν κιβωτό ἐλευθέρωσε ἕνα περιστέρι. Ἀλλ’ «οὐκ ἀνέστρεψεν περιστερά πρός τόν Νῶε, ἕως τοῦ ξηρανθῆναι τό ὕδωρ». Τό περιστέρι πέταξε, ἔφυγε ἀπό τήν κιβωτό καί δέν ἐπέστρεψε σ’ αὐτήν οὔτε μετά τήν ἀποξήρανση τῶν ὑδάτων.

Τά ἔθνη θά συνειδητοποιήσουν ὅτι στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ὁ ἴδιος ὁ Θεός βρίσκεται μαζί μέ μας ἐκπληρώνοντας τίς διαθῆκες του, «ὅτι ὤφθη Κύριος ἐκ Παρθένου Μητρός» καί «ὅτι ἔρχεται Χριστός, ἴνα σώση ὄν ἐπλασεν ἄνθρωπον, ὡς φιλάνθρωπος».

π.Κ.Ι.Κ

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως