ΚΥΡΙΑΚΗ  ΛΟΥΚΑ  ΤΟΥ  ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

(Λκ. ι΄ 16-21)

Ἡ Ἐκκλησία σήμερα, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἑορτάζει καί τιμᾶ τήν ἱερή μνήμη τοῦ ἁγίου ἀποστόλου καί εὐαγγελιστή Λουκᾶ. Ἀντί τοῦ Εὐαγγελίου τῆς σειρᾶς διαβάζεται στή μνήμη τοῦ Εὐαγγελιστῆ ἡ περικοπή πού ἀκούσαμε. Ἄς τήν ἀκούσουμε ξανά καί στήν ἁπλή γλώσσα:

«Εἶπε ὁ Κύριος. Ὅποιος ἀκούει ἐσᾶς ἀκούει ἐμένα, ὅποιος ἀπορρίπτει ἐσᾶς ἀπορρίπτει ἐμένα κι ὅποιος ἀπορρίπτει ἐμένα ἀπορρίπτει αὐτόν πού μ’ ἔστειλε.

Ὅταν γύρισαν πίσω οἱ ἑβδομήντα μαθητές, ἔλεγαν γεμάτοι χαρά: «Κύριε, ἀκόμη καί τά δαιμόνια μᾶς ὑπακοῦνε, ὅταν τά προστάζουμε στό ὄνομά σου».

Κι ὁ Ἰησοῦς τούς εἶπε: «Εἶδα τό σατανᾶ νά πέφτει ἀπό τόν οὐρανό σάν ἀστραπή. Σᾶς ἔχω δώσει ἐξουσία νά πατᾶτε πάνω σέ φίδια καί σκορπιούς, καί νά κυριαρχεῖτε πάνω σ’ ὅλη τή δύναμη τοῦ ἐχθροῦ, τίποτε δέν θά σᾶς βλάψει. Μή χαίρεστε ὅμως γιατί σᾶς ὑπακοῦνε τά δαιμονικά πνεύματα, μᾶλλον νά χαίρεστε πού τά ὀνόματά σας ἔχουν γραφεῖ στόν οὐρανό». (Λουκ. ι΄, 16-21).

Ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς μᾶς μεταφέρει ἐδῶ αὐτούσιο καί ἀκέραιο τό λόγο τοῦ Χριστοῦ πού ταυτίζει ἀπόλυτα τό λόγο τῶν Μαθητῶν του μέ τό δικό του λόγο, ἀνεβάζοντας ἔτσι σέ πολύ ὑψηλό ἐπίπεδο τήν ἀπαίτησή του γιά τό κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων, πού (πρέπει νά) εἶναι καί θέλει (ὁ Χριστός) νά εἶναι ἰσόκυρο μέ τό δικό του. Ὑπογραμμίζει ἀκόμα τήν ὑψηλή εὐθύνη τους ἀπέναντι στό κήρυγμα, γιά νά ἔχει ἰσχύ ἡ ἐξίσωση τῆς ἀποδοχῆς ἤ τῆς ἀπόρριψής του ἀπό τούς ἀκροατές τους, ὡς ἀποδοχή ἤ ἀπόρριψη τοῦ δικοῦ του λόγου, τοῦ δικοῦ του κηρύγματος.

Ἐπισημαίνεται ἔτσι καί ἡ διαχρονική εὐθύνη ἡ δική μας μπροστά στό χρέος μας γιά τή διακονία τοῦ λόγου μέσα στήν Ἐκκλησία, ὥστε νά ἔχει ἐφαρμογή ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ καί γιά μας: «Ὅποιος ἀκούει ἐσᾶς ἀκούει ἐμένα, ὅποιος ἀπορρίπτει ἐσᾶς ἀπορρίπτει ἐμένα κι ὅποιος ἀπορρίπτει ἐμένα ἀπορρίπτει αὐτόν πού μ’ ἔστειλε». Ἀλλιῶς, πῶς θά μποροῦσε νά εἶναι ἔτσι;

Οἱ φλυαρίες καί οἱ ἀνοησίες, ὅταν (καί ἀπό ὅποιον) λέγονται ἐπιβαρύνουν ἐμᾶς, ποτέ τό λόγο τοῦ Χριστοῦ καί ὅταν ἀπορρίπτονται ἀπό τούς ἀνθρώπους, ἀπορρίπτονται αὐτές καί ὄχι ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ βεβαιότητα τοῦ Χριστοῦ γιά τήν ποιότητα τοῦ ἤθους τῶν Μαθητῶν του καί ἀκολούθως γιά τήν ἀκεραιότητα τοῦ κηρύγματος των σέ ἀναφορά μέ τό πρόσωπό του καί τό ἔργο του εἶναι ἀπόλυτη καί σαφής καί δέν ἀφήνει χῶρο στήν παραμικρή ἀμφιβολία γι’ αὐτό. Αὐτό ἄλλωστε ἀποδείχτηκε στή συνέχεια καί ἱστορικά.

Οἱ Μαθητές τοῦ Χριστοῦ, ὅλοι, πλήν τοῦ Ἰούδα τοῦ Ἰσκαριώτη πού τόν πρόδωσε, ἐπιβεβαίωσαν στήν πράξη τήν τιμητική γι’ αὐτούς ἐξίσωση τοῦ λόγου τους μέ αὐτόν τοῦ Χριστοῦ ἀπό τόν ἴδιο τό θεῖο Διδάσκαλο. Ὁ λόγος καί τό κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων ἦταν λόγος καί μαρτυρία Χριστοῦ καί ἡ ἀποδοχή ἤ ἡ ἀπόρριψή τους ἀπό τούς ἀνθρώπους ἦταν (καί εἶναι) ἀποδοχή ἤ ἀπόρριψη τοῦ Χριστοῦ.

Ἕνας ἀπό τούς Μαθητές τοῦ Χριστοῦ πού δέν ἀνῆκε μέν στόν κύκλο τῶν Δώδεκα, ὑπῆρξε ὅμως συνέκδημος καί πολύτιμος συνεργός τοῦ Ἀποστόλου Παύλου εἶναι καί ὁ ἅγιος εὐαγγελιστής Λουκᾶς, τοῦ ὁποίου σήμερα ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ τήν μνήμη, καί τοῦ ὁποίου τό Εὐαγγέλιο ἡ Ἐκκλησία κατέταξε μεταξύ τῶν τεσσάρων (4) Εὐαγγελίων τῆς Καινῆς Διαθήκης. Εἶναι τό γνωστό, ὅπως τό ἀκοῦμε καί ξέρουμε ὅλοι τό «κατά Λουκᾶν Εὐαγγέλιο». Καί δέν εἶναι μόνο τό Εὐαγγέλιο, πού ἡ Ἐκκλησία καταχωρεῖ στά βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης, εἶναι καί τό ἄλλο βιβλίο, οἱ «Πράξεις τῶν Ἀποστόλων», συγγραφικό ἔργο καί αὐτό τοῦ εὐαγγελιστῆ Λουκᾶ, καταχωρημένο στήν Καινή Διαθήκη, πού περιγράφει τή ζωή τῆς πρώτης Ἐκκλησίας καί τό ἔργο τοῦ ἀποστόλου τῶν ἐθνῶν Παύλου.

Καί μόνο οἱ καταχωρήσεις ἀπό τήν Ἐκκλησία στήν Καινή Διαθήκη δύο βιβλίων του εἶναι ἀρκετό γιά νά καταλάβουμε τήν ἀξία καί τή μεγάλη προσφορά τοῦ ἔργου του, μέ τή θέση πού τοῦ προσέδωσε ἡ Ἐκκλησία στή ζωή της, ἀλλά καί τή σπουδαιότητα τοῦ ἁγίου Λουκᾶ τοῦ εὐαγγελιστῆ.

Ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς ἦταν ἑλληνικῆς καταγωγῆς καί πρέπει νά καταγόταν ἤ ἀπό τήν Ἀντιόχεια ἤ ἴσως ἀπό τούς Φιλίππους τῆς Μακεδονίας. Τό ὄνομά του εἶναι ἐξελληνισμένο λατινικό ὄνομα καί θά πεῖ Φώτιος ἤ Φωτεινός. Εἶναι ὁ ἱστορικώτερος ἀπό τούς ἄλλους τρεῖς Εὐαγγελιστές, καί εἶναι ἐκεῖνος πού μᾶς παρέδωσε τίς περισσότερες μαρτυρίες γιά τήν Παναγία. Ἦταν γιατρός, καί ὅπως προείπαμε, ὑπῆρξε συνέκδημος καί πολύτιμος συνεργός τοῦ ἀποστόλου Παύλου.

Γιά τόν εὐαγγελιστή Λουκᾶ ἡ παράδοση διασώζει πώς ἦταν ζωγράφος καί σ’ αὐτόν ἀποδίδονται ὁρισμένες τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου. Γεγονός ὅμως εἶναι ὅτι ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς εἶναι ἀπαράμιλλος ζωγράφος τοῦ λόγου, πράγμα πού ἐπιτείνει τή βεβαιότητα πώς ἦταν Ἕλληνας καί ὅτι ἡ γλώσσα τῶν βιβλίων τοῦ εἶναι ἡ μητρική του γλώσσα. Τά πιό καλά Ἑλληνικά στήν Καινή Διαθήκη (πού σημειωτέον εἶναι γραμμένη ὁλόκληρη στήν Ἑλληνική) εἶναι τά Ἑλληνικά του «κατά Λουκάν» Εὐαγγελίου καί τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων.

«Ἀπόστολε Ἅγιε, καί Εὐαγγελιστά Λουκᾶ, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῶ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχη ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν». Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως