ΚΥΡΙΑΚΗ  Δ΄  ΛΟΥΚΑ

(Λκ. η΄ 5-15)

Οἱ παραβολές εἶναι φτιαχτές ἱστορίες ἀπό τήν καθημερινή ζωή πού χρησιμοποιεῖ ὁ Ἰησοῦς Χριστός γιά νά διδάξει τούς ἀκροατές του καί νά κατανοήσουν τά λεγόμενά του. Ἔτσι πάντοτε πίσω ἀπό τήν διήγηση κρύβεται ἕνα βαθύτερο νόημα γιά τόν καινούριο κόσμο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ πού ἐγκαινιάζει ὁ Ἰησοῦς Χριστός. H περικοπῆ ἀπό τό ἱερό Εὐαγγέλιο πού ἀκούσαμε περιλαμβάνει ὄχι μόνο τήν ἱστορία ἀλλά καί τήν ἑρμηνεία τῆς, τό νόημά της πού δίνεται ἀπό τό Χριστό μετά ἀπό ἀπαίτηση τῶν μαθητῶν του.

Ἡ σημερινή παραβολή εἶναι παρμένη ἀπό τήν ἀγροτική ζωή τῆς ἐποχῆς τῆς Καινῆς Διαθήκης. Γί΄αὐτό καί διαβάζεται τώρα στά μέσα Ὀκτωβρίου, ἐποχή σπορᾶς, ἐποχή κατά τήν ὁποία καί ἡ Ἐκκλησία ἀρχίζει τό δικό της κηρυκτικό καί κατηχητικό ἔργο.

Σύμφωνα μέ τήν ἑρμηνεία τῆς παραβολῆς πού ἔδωσε ὁ Χριστός, ὁ σπόρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ πού ἀφορᾶ τή σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων, εἶναι τό Εὐαγγέλιο δηλ. τό καλό μήνυμα ὅτι ὁ Χριστός ἀναστήθηκε γιά νά σώσει ὅλους τους ἀνθρώπους ἀπό τό θάνατο. Συνεπῶς ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι «ἔπτα πτερόεντα», φτερωτά, δηλαδή, λόγια τῶν ἀνθρώπων κατά τόν Ὅμηρο ἀλλά πρόσωπο. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

Σπορέας στήν παραβολή μας εἶναι ὁ Θεός πού ρίχνει καί προσφέρει χωρίς τσιγκουνιά τό σπόρο. Πώς ὅμως αὐτό γίνεται πραγματικότητα; Μέσω τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι ἀνθρώπινη διοίκηση ἤ θεσμός τοῦ κράτους, ἀλλά ὁ θεανθρώπινος ἐκεῖνος ὀργανισμός ποῦ ἀποστολή ἔχει νά συνεχίσει τό ἔργο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ; Ποιό εἶναι, ὅμως, αὐτό τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ;  Ἡ προσφορά τοῦ ἑαυτοῦ του «ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς καί σωτηρίας». Ἔτσι ἡ Ἐκκλησία μένει πιστή στό ἔργο της καί τήν ἀποστολή της ὄχι ὅταν συμμορφώνεται μέ τίς ἐπιταγές τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλά ὅταν προσφέρει τό Χριστό ὡς «ἄσαρκο». Λόγο μέ τήν κατήχηση καί τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου καί ὡς «ἔνσαρκο» Λόγο μέ τήν τέλεση τῶν θείων Μυστηρίων καί κυρίως τῆς Θείας Λειτουργίας.

Ἡ παραβολή τοῦ σπορέως πού ἀκούσαμε σήμερα, εἶναι πρώτη σέ μία σειρά παραβολῶν, πού ὅλες μαζί λέγονται παραβολές τῆς βασιλείας, γιατί τό κεντρικό τους θέμα εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Κύριος ἐκφραστής τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Στό πρόσωπο καί τό ἔργο του ἀρχίζει ἡ πραγματοποίηση τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ μέσα στήν ἱστορία τῶν ἀνθρώπων. Ἡ ἀποκάλυψη τοῦ μυστηρίου τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ πραγματοποιεῖται ἱστορικά, στήν Ἐκκλησία ἀλλά στήν πληρότητά της ἀναμένεται νά ἀποκαλυφθεῖ στό μέλλον, στά Ἔσχατα, ὅταν πλέον τό Εὐαγγέλιο γίνει γνωστό παντοῦ καί ἡ Ἐκκλησία ἐξαπλωθεῖ σέ ὅλη τήν κτίση .

Τότε γιατί τό Εὐαγγέλιο δέν ἀσκεῖ τήν ἀναμενόμενη ἐπίδραση μέσα στήν ἀνθρωπότητα; Γιατί φαίνεται πώς ἀποτυγχάνει ἡ διάδοση τῆς χριστιανικῆς πίστης; Γιατί οἱ ἄνθρωποι μένουν μακριά ἀπό τό Θεό κι ἔτσι τό ὅραμα τῆς Βασιλείας μοιάζει οὐτοπικό; Ἡ παραβολή μᾶς δίνει τήν ἀπάντηση: ἐάν ὁ σπόρος δέν βλάστησε παντοῦ, δέν φταίει οὔτε ὁ σποριάς οὔτε ἡ ποιότητα τοῦ σπόρου. Ἡ αἰτία βρίσκεται στόν ἀγρό πού δέχτηκε τό σπόρο, στόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἀνταποκρίθηκαν οἱ ἄνθρωποι στό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, στήν ποιότητα τῆς γής  πού ἀντιπροσωπεύει ὁ καθένας μας.

Ὁ θεῖος Διδάσκαλος περιγράφει τρεῖς κατηγορίες ἄγονου ἐδάφους πού μποροῦν νά βρεθοῦν σέ διαφορετικές ἐκφάνσεις τῆς ζωῆς τοῦ καθενός μας. Ἄλλοτε ἀπό ἀμέλεια, ἄλλοτε ἀπό ἐπιπόλαιη καί χωρίς βαθιές ρίζες ἀντιμετώπιση τῆς ζωῆς καί σωτηρίας μας, ἄλλοτε ἀπό ἀδυναμία νά ἀντισταθοῦμε στήν εὐχαρίστηση τῆς στιγμῆς, ἐμποδίζουμε τήν καρποφορία τοῦ Θείου Λόγου μέσα μας.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ δέν μένει ἄπρακτος καί δέν θά πάει ποτέ χαμένος. Ὁ Θεῖος Λόγος θά καρποφορήσει πάνω ἀπό κάθε μέτρο καί κάθε προσδοκία .Ἡ εὐθύνη, ὅμως, ὅλων μας πού ἀκοῦμε τό Λόγο εἶναι μεγάλη. Ἡ παραβολή σήμερα ἀποτελεῖ μία πρόσκληση σέ ὅλους μας γιά καλλιέργεια τοῦ ἐδάφους τῆς ζωῆς μας, ὥστε νά καρποφορήσει ἐν ὑπομονή. Ἀμήν

π.Μ.Ι.Κ

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως