ΚΥΡΙΑΚΗ  Ζ΄  ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Μτθ. θ΄ 27-35)

Μὲ τὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ ἡ Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἔρχεται νὰ τονίσει τὴν σημασία τῆς πίστεως ἀλλὰ καὶ τοῦ θαύματος στὴ ζωή μας. Ὅταν οἱ δύο τυφλοὶ συναντοῦν τὸν Ἰησοῦ καὶ τοῦ ζητοῦν νὰ τοὺς θεραπεύσει, ὁ Κύριος τοὺς ρωτᾶ: «Πιστεύετε πῶς μπορῶ νὰ τὸ κάνω αὐτό;». Καὶ μόνον ὅταν ἡ ἀπάντηση τῶν τυφλῶν εἶναι καταφατική, μόνον τότε τοὺς ἁπαντά: «ὅπως πιστεύετε νὰ σᾶς γίνει» καὶ τοὺς θεράπευσε.

Σύμφωνα μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο ἢ πίστη «ἐστὶ ἐλπιζομένων ὑπόστασις, πραγμάτων ἔλεγχος οὐ βλεπομένων» (Ἑβρ. ια΄,1) καὶ ἄρα ἀπαιτεῖ νὰ ἐγκαταλείψουμε τὸν ὀρθολογισμό μας καὶ τὴν ὑλικὴ θεώρηση τῆς ζωῆς μας καὶ νὰ ἐμπιστευτοῦμε τὸν Θεό. Ἄλλωστε πίστη σημαίνει ἐμπιστεύομαι τὸ Θεὸ ἀπόλυτα καὶ ἀκουμπῶ στὰ χέρια του τὴν ζωή μου. Πίστη δὲν εἶναι μία ἁπλὴ παραδοχὴ τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ (καὶ ὁ διάβολος πιστεύει στὴν ὕπαρξη Του) ἀλλὰ εἶναι μία ἄνευ ὅρων ἐμπιστοσύνη στὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία συνέχει τὴν ὕπαρξή τοῦ ἀνθρώπου. Ἔτσι οἰκοδομεῖται μία ζωντανὴ σχέση μὲ τὸν προσωπικὸ Θεό, ἡ ὁποία δὲν ἔχει ἀνάγκη τὸ θαῦμα, ἀφοῦ αὐτὴ ἡ προσωπικὴ ἐπικοινωνία βιώνεται καὶ ἀποτελεῖ προσωπικὴ ἐμπειρία ζωῆς. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης σημειώνει μὲ νόημα: «Ὅταν ἔχουμε ζωντανὴ πίστη στὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, φεύγουμε ἀπὸ Ἐκεῖνον μὲ εἰρήνη. Ὅταν, ἀντίθετα, μᾶς τυραννάει ἡ ἀπιστία, ἡ εἰρήνη μᾶς ἐγκαταλείπει». Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅμως, τὸ θαῦμα προϋποθέτει τὴν πίστη, ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Κύριος βεβαιώνει «ἡ πίστις σου σέσωκέ σε». (Μρκ. ε΄, 34) καὶ πολλὲς φορὲς ὁ Ἰησοῦς ζητᾶ ἀπὸ τὸν αἰτούμενο τὴν θεραπεία τὴν ἐπιβεβαίωση τῆς πίστεώς του.

Σὲ κάθε περίπτωση πάντως ὁ Κύριος μέσα καὶ ἀπὸ τὴν θεραπεία τῶν δύο τυφλῶν καὶ τοῦ κωφοῦ δαιμονιζομένου, ὅπως καὶ μὲ τὰ ὑπόλοιπα θαύματα ποὺ ἐπιτελεῖ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐπίγειας παρουσίας Του, ἔρχεται νὰ ἐπιβεβαιώσει τὴν προφητεία τοῦ Ἠσαΐα: ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας «αὐτὸς τὰς ἀσθενείας ἡμῶν ἔλαβε καὶ τὰς νόσους ἐβάστασεν», αὐτὸς εἶναι ὁ ἰατρὸς τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων μας. Ὁ Κύριος δὲν ἔρχεται δηλαδὴ νὰ θεραπεύσει μόνο τὴν ἀρρώστια τοῦ σώματος ἀδιαφορώντας γιὰ τὴν ἀρρώστια τῆς ψυχῆς, ἀλλὰ ἀντιμετωπίζοντας τὸν ἄνθρωπο ὡς μία ψυχοσωματικὴ ἑνότητα, ἐπιζητᾶ νὰ σώσει ὁλόκληρο τὸν ἄνθρωπο, ψυχὴ τε καὶ σώματι. Ἔρχεται νὰ ἐπουλώσει τὰ τραύματα ποὺ ἐπέφερε πάνω στὸν ἄνθρωπο ἡ κυριαρχία τοῦ διαβόλου ἐπ’ αὐτοῦ καὶ φυσικὰ νὰ ἀνατρέψει αὐτὴν τὴν κυριαρχία. Ὁ διάβολος ἐργάζεται νὰ καταστρέψει τὸν κόσμο ποὺ ὁ Θεὸς δημιούργησε καὶ ὁ Θεὸς ἀντίθετα ἐργάζεται νὰ ἀποκαταστήσει τὴν δημιουργία Του καὶ ἰδίως τὸν ἄνθρωπο, ἐλευθερώνοντας τον ἀπὸ τὴν τυραννία τοῦ διαβόλου. Καὶ αὐτὸ ἐπιτυγχάνεται μὲ τὴν ἔλευση τοῦ ἀναμενόμενου Μεσσία, τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ, στὸν κόσμο, ὁ ὁποῖος μὲ τὴν ἑκούσια θυσία Του ἀποκαθιστᾶ στὸ πρόσωπό Του τὴν σχέση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἐπιπλέον ἀποκαθιστᾶ τὸν κόσμο στὴν κατάσταση ποὺ τὸν ἔπλασε ὁ Θεός. Τὰ θαύματα, ἑπομένως, ἀποτελοῦν μία πρόγευση καὶ ἕναν ἐγκαινιασμὸ τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εἶναι ἀπαλλαγμένη ἀπὸ τὴν κυριαρχία τοῦ διαβόλου.

Ὅμως, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, αὐτὸς ὁ ἐγκαινιασμὸς τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἀπαιτεῖ ἕνα πράγμα ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὴν συνέργεια τοῦ ἀνθρώπου. Καλούμαστε δηλαδὴ οἱ ἄνθρωποι νὰ πιστέψουμε στὸν Θεὸ καὶ νὰ Τὸν δεχθοῦμε ὡς δημιουργὸ καὶ κύριο ὁλόκληρης τῆς κτίσεως καὶ βεβαίως τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ἔτσι, στὶς θεραπεῖες ποὺ ἐπιτελεῖ ὁ Κύριος καὶ μέσω τῶν ἁγίων Του συνεχίζει νὰ ἐπιτελεῖ καὶ στὶς μέρες μας (καὶ θὰ συνεχίσει νὰ ἐπιτελεῖ ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος τούτου) ὀφείλουμε νὰ ἀναγνωρίσουμε τὸν Δημιουργό μας ὁ ὁποῖος ἐπανέρχεται γιὰ νὰ συνεχίσει τὸ ἔργο τῆς δημιουργίας, νὰ σώσει δηλαδὴ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν κόσμο ἀπ’ ὅ,τι τὸν φθείρει καὶ τὸν ὁδηγεῖ στὸν θάνατο καὶ νὰ τὸν διατηρήσει στὴν ὕπαρξη καὶ τὴν ζωή, ὅπως θέλησε, ὅταν τὸν ἔφτιαξε. Ἀμήν.

π.Α.Κ.Γ

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως