ΚΥΡΙΑΚΗ  Δ΄  ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Μτθ. η΄ 5-13)

«Κύριε, οὐκ εἰμί ἱκανός ἵνα μου ὑπό τήν στέγην εἰσέλθεις»

Τό κήρυγμα τῆς ἐκκλησίας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν μπορεῖ νά εἶναι  τίποτε ἄλλο καλύτερο παρά ἑρμηνεία τῆς θείας Γραφῆς. Καθώς λοιπόν τό Εὐαγγέλιο εἶναι ἁπλό, ἔτσι κι ἐμεῖς ἁπλά προσπαθοῦμε νά κηρύττομε τό θεῖο λόγο.

Ἐκεῖνο τόν καιρό ἦρθε ὁ Ἰησοῦς στήν Καπερναούμ, καί τόν πλησίασε ἕνας ἑκατόνταρχος, παρακαλώντας τον καί λέγοντας «Κύριε, ὁ ὑπηρέτης μου εἶναι κατάκοιτος στό σπίτι ἀπό παράλυση, σέ κακή κατάσταση». Τότε τοῦ λέει ὁ Ἰησοῦς «Ἐγώ θα΄ρθῶ καί θά τόν κάμω καλά». Σέ τρία πράγματα πρέπει ἐδῶ νά προσέξουμε.  Πρῶτα πώς αὐτός πού πλησίασε τόν Ἰησοῦ Χριστό δέν ἦταν Ἰσραηλίτης. Αὐτό λέει, καθώς θά δοῦμε, τό Ἱερό κείμενο παρακάτω.

Αὐτός λοιπόν ὁ ἐθνικός κι ὁ εἰδωλολάτρης ξεκινάει μέ μία πίστη πρός τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τοῦ ζητάει τή συνδρομή καί τή βοήθειά του. Αὐτό θά πεῖ πώς ἡ πίστη δέν εἶναι μόνο τῶν Ἰουδαίων, μόνο ἐκείνων πού κάνουν τούς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ.

Τό δεύτερο, πού πρέπει νά προσέξουμε, εἶναι πώς αὐτός ὁ ἑκατόνταρχος ἐνδιαφέρεται ζωηρά γιά τόν ὑπηρέτη του. Ἀρκετό εἶναι νά ποῦμε πώς ἡ ἐκκλησία δέν εἶναι κοινωνική ἐπανάσταση, ἀλλά πνευματική ἀνάσταση. Καί σωστό εἶναι νά μήν ξεχνᾶμε πώς ὁ θεσμός τῆς δουλείας καταργήθηκε σιγά-σιγά μέ τήν ἐπίδραση τοῦ κηρύγματος τῆς ἐκκλησίας. Ὅποιος θέλει νά δεῖ ποιά ἦταν ἀπό τήν ἀρχή ἡ στάση τῆς ἐκκλησίας ἀπέναντι στούς δούλους, δέν ἔχει παρά, ἐκτός ἀπ΄ὅλα τά ἄλλα στήν Καινή Διαθήκη νά διαβάσει τήν πρός Φιλήμονα ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Αὐτοί πού ὁ κόσμος τούς ὀνομάζει δούλους καί τούς θεωρεῖ ἀντικείμενα ἀγοραπωλησίας, γιά τήν ἐκκλησία εἶναι οἰκογενεῖς, πρόσωπα τοῦ σπιτιοῦ, ἀδελφοί ἀγαπητοί «ἐν σαρκί», κι ἄν εἶναι χριστιανοί, «καί ἐν Κυρίῳ».

Τό τρίτο πού πρέπει νά προσέξουμε στό παραπάνω μέρος τῆς σημερινῆς περικοπῆς εἶναι ἡ προθυμία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Χωρίς νά περιμένει περισσότερα λόγια καί παρακάλια, λέει στόν ἑκατόνταρχο «ἐγώ ἐλθῶν θεραπεύσω αὐτόν». Πάει νά πεῖ πώς ὅταν εἶναι καί μπορεῖς νά κάνεις τό καλό, κᾶνε τό. Μήν περιμένεις παρακάλια, μήν ἀφήνεις τόν ἄνθρωπο, πού ἔχει τήν ἀνάγκη σου, νά ταπεινώνεται μπροστά σου. Μά ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶχε κι ἕναν βαθύτερο λόγο, γιά νά πεῖ τό «ἐγώ ἐλθῶν…». Ἤξερε ποιά θά ἦταν ἡ ἀντίδραση κι ἡ ἀπάντηση τοῦ ἑκατόνταρχου καί τήν ἤθελε αὐτή τήν ἀπάντηση, γιά νά τόν ἀκούσουν ὅλοι πού ἤσαν ἐκεῖ κοντά. Στό λόγο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποκρίθηκε ὁ ἑκατόνταρχος καί εἶπε: «Κύριε, δέν εἶμαι ἄξιος γιά νά μπεῖς στό σπίτι μου, μά πές μονάχα λόγο καί θά γίνει καλά ὁ ὑπηρέτης μου. Γιατί κι ἐγώ εἶμαι ἄνθρωπος μέ κάποια ἐξουσία κι ἔχω στίς διαταγές μου στρατιῶτες». Καί λέω στόν ἕνα «Πήγαινε ἐκεῖ» καί πηγαίνει. Καί στόν ἄλλο, «ἔλα ἐδῶ» κι ἔρχεται καί στόν ὑπηρέτη μου «κᾶνε τοῦτο», καί τό κάνει. Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία πώς ὁ ἑκατόνταρχος εἶναι ἄνθρωπος μέ πίστη. Καί ἡ πίστη του αὐτή ἔχει ἕνα βαθμό τελειότητος.

Εἶναι σέ θέση νά καταλαβαίνει πώς ἡ θεία δύναμη δέν δεσμεύεται ἀπό φυσικές συνθῆκες, ἀπό τό χῶρο καί τό χρόνο. Δέν μπορεῖ βέβαια νά ξέρει πώς ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Θεός, καταλαβαίνει ὅμως πώς εἶναι ἄνθρωπος μέ θεϊκή δύναμη. Κι αὐτή ἡ δύναμη, σάν δύναμη Θεοῦ, μπορεῖ νά ἐνεργεῖ κι ἀπό μακριά, νά ἐκδηλώνεται καί νά ἐπιβάλλεται μέ ἕνα λόγο.

Πολύ περισσότερο ὅμως ὁ ἑκατόνταρχος ἔχει μία βαθειά ἠθική ἀντίληψη. Ἡ συναίσθησή του καί ἡ ὁμολογία του, πώς εἶναι ἁμαρτωλός, εἶναι συγκινητική. Τό «Κύριε, οὐκ εἰμί ἱκανός ἵνα μου ὑπό τήν στέγην εἰσέλθης», εἶναι ἀπό τά πιό ἀξιομνημόνευτα λόγια τοῦ Εὐαγγελίου, σάν μία ὀλιγόωρη ἐξομολόγηση κάθε πιστοῦ, πού δέν προφασίζεται μέσα στίς ἁμαρτίες του.

Αὐτή ἡ ἐξομολόγηση ἀμείβεται πάντα μέ τό παραπάνω. Ὅταν ἄκουσε τά λόγια τοῦ ἑκατόνταρχου, ὁ Ἰησοῦς Χριστός θαύμασε καί εἶπε σ΄ἐκείνους πού πήγαιναν ἀπό κοντά «Σᾶς βεβαιώνω πώς μήτε ἀνάμεσα στούς  Ἰσραηλίτες βρῆκα τόση πίστη. Σᾶς λέω λοιπόν πώς πολλοί θά ἔρθουν ἀπό ἀνατολή καί δύση καί θά πάρουν θέση μαζί μέ τόν Ἀβραάμ καί τόν Ἰσαάκ καί τόν Ἰακώβ  στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἐνῶ τά παιδιά τῆς βασιλείας θά πεταχτοῦν στό βαθύτατο σκότος τῆς κόλασης ἐκεῖ θά εἶναι ὁ τρόμος καί τό τρίξιμο τῶν δοντιῶν».

Εἶναι βαριά στή σημασία τους αὐτά τά λόγια καί σάν ἀναγνώριση τῆς πίστεως τοῦ ἑκατόνταρχου καί σάν καταδίκη τῶν Ἰουδαίων.

Μέ πολύ ψυχικό πόνο γράφει ὁ μεγάλος Ἀπόστολος στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή γιά τίς προνομίες πού ἔλαβαν καί δέν τίς ἐκτίμησαν οἱ ὁμοεθνεῖς του Ἰουδαῖοι. Ὅλα ὅσα ἔχει ἡ Ἐκκλησία ἤσαν δικά τους καί ἡ υἱοθεσία καί ἡ δόξα καί οἱ διαθῆκες καί ἡ νομοθεσία καί ἡ λατρεία καί οἱ ἐπαγγελίες καί οἱ πατέρες ἀπό αὐτούς εἶναι κι ὁ Χριστός σάν ἄνθρωπος. Ὅλα αὐτά πέρασαν στήν Ἐκκλησία κι ἔμειναν οἱ Ἰουδαῖοι μόνο μέ μία μάταιη καύχηση.

Ἀρχαῖος λαός, δυνατός λαός, περιούσιος λαός, λαός τοῦ Θεοῦ, πού τά ἔθνη τοῦ πῆραν τή σειρά κι αὐτός ἀκόμα δέν βρῆκε τό δρόμο τῆς σωτηρίας του. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἀγαπητοί μου θαύμασε μέ τήν πίστη τοῦ ἑκατόνταρχου κι εἶπε ὅσα εἶπε, σέ σύγκριση μέ τή σκληροκαρδία καί τήν ἀπιστία τῶν Ἰουδαίων.

Ὕστερα στράφηκε στόν ἴδιο τόν ἑκατόνταρχο καί τοῦ εἶπε «πήγαινε κι ἄς γίνει σέ σένα καθώς πίστεψες». Κι ἔγινε καλά ὁ ὑπηρέτης του ἐκείνη τήν ὥρα.

Ἄς θυμηθοῦμε τώρα τί γράφει ὁ ἀπόστολος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος, ὅτι δηλαδή «πολύ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη» ἔχει μεγάλη καί ἀποτελεσματική δύναμη ἡ προσευχή τοῦ δικαίου ἀνθρώπου. Εἶναι αὐτή ἡ δύναμη καί τό ἀποτέλεσμα, πού εἴδαμε στή δέηση τοῦ ἑκατόνταρχου. «Ἰάθη ὁ παῖς ἐν τή ὥρα ἐκείνη».

Ἄς βρίσκουμε  κι ἐμεῖς, ἀδελφοί μου, ἄς βρίσκουμε ἁγίους ἀνθρώπους νά προσεύχονται γιά μᾶς.

Ἄς προσευχόμαστε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι μέ πνεῦμα ταπεινώσεως καί μέ συνείδηση ἁγιοσύνης.

Ὅ,τι μᾶς δίνει παρρησία κι ὅ,τι μᾶς σώζει ἐνώπιόν τοῦ Κυρίου εἶναι ὅτι ἔχουμε «τούς ἁγίους πρεσβευτάς» καί τήν ἀγαθότητά τοῦ «συμπαθοῦσαν ἡμῖν». Ἀμήν

π.Χ.Δ.Δ

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως