ΚΥΡΙΑΚΗ  Ε΄  ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(Μρκ. ι΄ 32-45)

Ἐνῶ ὁ Ἰησοῦς, ἀγαπητοί ἀδελφοί, καθώς πορεύεται μέ τούς δώδεκα μαθητές του στά Ἱεροσόλυμα, προλέγει σ’ αὐτούς τό ἐπικείμενο πάθος του, δύο ἀπό τούς μαθητές του, ὁ Ἰάκωβος καί ὁ Ἰωάννης, πού βρίσκονται ἀκόμη στήν πρό τοῦ φωτισμοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος περίοδο ὅπως ἄλλωστε καί οἱ ἄλλοι μαθητές καί συμμερίζονται μᾶλλον τίς ἀντιλήψεις τῶν Ἰουδαίων περί τοῦ Μεσσία ὡς κοσμικοῦ ἡγέτη, ἀπευθύνουν πρός τό διδάσκαλό τους τό ἀκόλουθο αἴτημα: «Δῶσε μας τίς δύο τιμητικές θέσεις στήν ἔνδοξη βασιλεία σου, ὥστε ὁ ἕνας ἀπό μας νά καθίσει στά δεξιά σου καί ὁ ἄλλο στά ἀριστερά σου». Ὁ Ἰησοῦς δέν ἀγανακτεῖ γιά τό παράλογο αὐτό αἴτημα τῶν μαθητῶν, ἀλλά ἀφοῦ προηγουμένως τούς δείχνει τό δρόμο τοῦ πάθους καί τῆς θυσίας χρησιμοποιεῖ τήν κατάλληλη αὐτή εὐκαιρία γιά νά ἀπευθύνει τά ἀκόλουθα λόγια πού συνιστοῦν καί τό κέντρο τοῦ ἀναγνώσματος: «Ξέρετε ὅτι αὐτοί πού θεωροῦνται ἡγέτες τῶν ἐθνῶν ἀσκοῦν ἀπόλυτη ἐξουσία πάνω τους, καί οἱ ἄρχοντες τους τά καταδυναστεύουν. Σ’ ἐσᾶς ὅμως δέν πρέπει νά συμβαίνει αὐτό, ἀλλά ὅποιος θέλει νά γίνει μεγάλος ἀνάμεσά σας πρέπει νά γίνει ὑπηρέτης σας·καί ὅποιος ἀπό σᾶς θέλει νά εἶναι πρῶτος πρέπει νά γίνει δοῦλος ὅλων. Γιατί ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου δέν ἦρθε γιά νά τόν ὑπηρετήσουν, ἀλλά γιά νά ὑπηρετήσει καί νά προσφέρει τή ζωή τοῦ λύτρο γιά ὅλους».

Τά λόγια αὐτά εἶναι ἀξιοπρόσεκτα, γιατί μᾶς δίνουν τό πραγματικό νόημα καί περιεχόμενο τῆς ἡγεσίας, εἴτε γενικά, εἴτε εἰδικότερα μέσα στήν Ἐκκλησία. Τό νόημα αὐτό μπορεῖ νά συνοψισθεῖ στή φράση ὅτι ἡ ἡγεσία εἶναι ταπείνωση καί διακονία. Οἱ ἄρχοντες καί ἡγέτες τῶν ἐθνῶν καταδυναστεύουν καί κατεξουσιάζουν τούς ὑπηκόους τους κάνοντας ὄχι ἁπλῶς χρήση ἀλλά καί κατάχρηση τῆς ἐξουσίας, ὅπως φαίνεται ἀπό τά σύνθετα ρήματα μέ τό «κατά» πού χρησιμοποιεῖ ὁ Ἰησοῦς. Τό μεγαλεῖο τοῦ χριστιανοῦ ἡγέτη δέν βρίσκεται στόν πειρασμό τῆς ἐξουσίας ἀλλά στή διακονία, στήν προσφορά τοῦ ἑαυτοῦ του γιά τούς ἄλλους. Οἱ λέξεις «διάκονος» καί «δοῦλος» πού ἀπαντοῦν στό κείμενό μας δείχνουν καί ὑπογραμμίζουν τήν ἀποστολή τοῦ ἡγέτη, ἤ, ἄν προχωρήσουμε λίγο περισσότερο, τήν ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας μέσα στόν κόσμο. Δέν εἶναι πηγή δυνάμεως ἡ ἐξουσία καί τό ἀξίωμα πού ἔχει κανείς, ἀλλά ἀφορμή καί μέσο διακονίας. Ἡ ἀποστολή αὐτή ἀπορρέει ἀπό τό παράδειγμα τοῦ ἴδιου τοῦ θεμελιωτῆ τῆς Ἐκκλησίας πού δέν ἦλθε νά διακονηθεῖ ἀλλά νά διακονήσει καί νά προσφέρει τή ζωή του σάν λ ὕ τ ρ ὁ γιά τήν ἐξαγορά τῶν αἰχμαλώτων ἀνθρώπων στή δύναμη τοῦ σατανᾶ.

Τά λόγια αὐτά λέγονται ἀπό τόν Χριστό λίγο ἀκριβῶς πρίν ἀπό τό πάθος του·καί ἡ Ἐκκλησία ὅρισε τήν ἀνάγνωση τῆς περικοπῆς μία ἑβδομάδα πρίν τήν ἑβδομάδα τοῦ πάθους, γιά νά θυμίσει στόν κάθε χριστιανό πού ἔχει κάποια ἐξουσία στά χέρια του, εἴτε μικρή εἴτε μεγάλη, ὅτι ἡ σκέψη του πρέπει νά εἶναι στραμμένη στή διακονία καί στό πάθος, ἄν θέλει νά εἶναι πραγματικός μαθητής τοῦ Χριστοῦ.

Συνοψίζοντας τά νοήματα τοῦ σημερινοῦ ἀναγνώσματος, ἀδελφοί μου, μποροῦμε νά ποῦμε τά ἀκόλουθα:

1) Τό πάθος καί ὁ σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό «λύτρο» πού δόθηκε γιά τήν ἐξαγορά τῶν ἀνθρώπων ἀπό τήν αἰχμαλωσία τοῦ κακοῦ καί ἀποτελοῦν τήν πιό ἀξιόλογη προσφορά καί διακονία πρός τήν ἀνθρωπότητα. Ὅποιος δέν ἀναγνωρίζει αὐτή τήν προσφορά, ἐξακολουθεῖ νά εἶναι δέσμιος τῶν προβλημάτων του ἤ τρέπεται σέ ἄλλες ἀπατηλές λύσεις πού ὁδηγοῦν στήν ἀπογοήτευση.

2) Ὁ πειρασμός τῆς ἐξουσίας πού μπορεῖ νά φωλιάζει σέ κάθε ἡγέτη, μικρό ἤ μεγάλο, ἐκκλησιαστικό ἤ κοσμικό, εἶναι δυνατό νά τόν ὁδηγήσει στήν προσωπική του ἱκανοποίηση καί ὄχι στήν ταπεινή καί γόνιμη ἐκπλήρωση τῆς ἀποστολῆς του, πού εἶναι ἡ προσφορά τοῦ ἑαυτοῦ του στήν ὑπηρεσία τῶν πολλῶν.

Καί, 3). Ἡ φιλοδοξία τοῦ χριστιανοῦ εἶναι νόμιμη καί ἀξιέπαινη, ὅταν συμπίπτει μέ τήν ἐπιθυμία του νά μιμηθεῖ τό πάθος τοῦ Χριστοῦ, βέβαια ὄχι πάντοτε μέ τήν ἔννοια τοῦ μαρτυρίου ἀλλά μέ τίς συνέπειες πού μπορεῖ νά ἔχει μία γνήσια ἐκπροσώπηση τοῦ χριστιανοῦ μέσα σ’ ἕναν κόσμο πού χαρακτηρίζεται ἀπό τούς συμβιβασμούς καί τίς ὑποχωρήσεις. Ἀμήν.

π.Ε.Κ.Α.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως