ΚΥΡΙΑΚΗ  Γ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(τῆς Σταυροπροσκυνήσεως)

 (Μρκ. η΄ 34-θ΄1)

«Τὸν Σταυρόν σου προσκυνοῦμεν, Δέσποτα, καὶ τὴν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν».

Βρισκόμαστε ἀγαπητοί μου στὸ μέσον τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς καὶ ὁδεύουμε πρὸς τὸ Πάσχα. Ἀπὸ τὴ μία ἡ φυσικὴ καὶ πνευματικὴ κόπωση ἀπὸ τὶς μακροσκελεῖς ἀκολουθίες ἔρχεται νὰ προσθέσει ἐπιπλέον βάρος στὴν προσπάθεια ποὺ ξεκινήσαμε πρὶν ἀπὸ τρεῖς ἑβδομάδες καὶ ἡ ἀνάγκη μας γιὰ βοήθεια καὶ ἐνθάρρυνση γίνεται ἐπιτακτική. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὅμως, ἀφοῦ ἀντέξουμε αὐτὴν τὴν κόπωση καὶ ἀφοῦ ἀνεβοῦμε τὸ βουνὸ μέχρι αὐτὸ τὸ σημεῖο, ἀρχίζει νὰ ἀχνοφαίνεται τὸ τέλος τῆς πορείας μας, ἀρχίζει ἡ ἀκτινοβολία τοῦ Πάσχα νὰ γίνεται πιὸ ἔντονη.

Ἡ Ἐκκλησία μας, λοιπόν, σοφὰ προβάλλει αὐτὴν τὴν Κυριακή, Κυριακὴ Γ΄ τῶν Νηστειῶν, τὴν ἑορτὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως. Ἡ Σαρακοστὴ εἶναι ἡ σταύρωση τοῦ ἑαυτοῦ μας, ὅπως τὴν ὁρίζει ὁ Κύριος στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοί». Ἀλλὰ δὲν μποροῦμε νὰ σηκώσουμε τὸν σταυρό μας καὶ νὰ ἀκολουθήσουμε τὸ Χριστὸ ἂν δὲν ἀτενίζουμε τὸ Σταυρὸ ποὺ Ἐκεῖνος σήκωσε γιὰ νὰ μᾶς σώσει. Ἔτσι ἡ Ἐκκλησία τοποθετεῖ ἀπὸ σήμερα καὶ γιὰ μία ὁλόκληρη ἑβδομάδα τὸν Σταυρὸ στὸ μέσον της ὥστε ἀτενίζοντας Τὸν νὰ θυμόμαστε ὅτι ὁ δικός Του Σταυρὸς σώζει καὶ ὄχι ὁ δικός μας· ὁ δικός Του Σταυρὸς εἶναι ἐκεῖνος ποὺ δίνει νόημα στὸν δικό μας σταυρὸ ἀλλὰ ταυτόχρονα καὶ τὴν δύναμη νὰ τὸν σηκώσουμε.

Ὁ Κύριός μας καλεῖ νὰ γίνουμε μαθητές Του καὶ προβάλλει τὸν Σταυρὸ Τοῦ χωρὶς νὰ δίνει ὑποσχέσεις θωπεύοντας τὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία γιὰ πλούτη, δύναμη καὶ κοινωνικὴ καταξίωση. Ὁ Κύριος δὲν μᾶς ἀποκρύπτει ὅτι ἐξαιτίας τοῦ ὀνόματός Του θὰ βιώσουμε τὴν ἀπόρριψη. Δὲν διστάζει νὰ μᾶς προτρέψει νὰ διακινδυνεύσουμε καὶ αὐτὴν τὴν ἴδια τὴν ψυχή μας: «ὃς δ’ ἂν ἀπολέση τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν». Ὁ Θεὸς θέλει ἀπὸ ἐμᾶς τὰ πάντα. Θέλει τοὺς ἀνθρώπους θερμοὺς ἢ ψυχροὺς γιατί τοὺς χλιαροὺς θὰ τοὺς ἐμέσει.

Καλούμαστε, λοιπὸν νὰ γίνουμε μαθητές Του καὶ νὰ ζήσουμε μὲ τὸν Ἰησοῦ καὶ ὄχι νὰ τὸν ἀκολουθήσουμε ὡς ἁπλοὶ ὀπαδοί Του. Νὰ μιμηθοῦμε τὸν τρόπο ζωῆς Του. Καὶ αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ ἐπιλογὴ μᾶς πρέπει νὰ εἶναι συνειδητή· ὅτι δὲν γίναμε χριστιανοὶ προσβλέποντας στὴν κοινωνικὴ διασφάλιση. Δὲν ἰσχύει δηλαδὴ ἡ ἀντίληψη ὅτι ἀφοῦ εἴμαστε καλοὶ ἄνθρωποι και χριστιανοί, ὁ Θεὸς εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ μᾶς χαρίσει ὑγεία καὶ ὑλικὰ ἀγαθά. Αὐτὴ εἶναι μία καθαρὰ κοσμικὴ ἀντίληψη στὴ λογική του «περιμένω ἐπιβράβευση γι’ αὐτὸ ποὺ εἶμαι καὶ γι’ αὐτὸ ποὺ κάνω». Ὁ Κύριος ὅμως, ὅπως τὸν ἀκοῦμε στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα, δὲν ὑπόσχεται ἀγαθὰ καὶ κοινωνικὴ καταξίωση ἀλλὰ ὅστις θέλει τότε νὰ εἶναι ἕτοιμος νὰ χάσει τὰ πάντα, ἀκόμη καὶ τὴν ψυχή του. Δὲν μπορεῖ, δηλαδή, ἡ ἀπόφαση καὶ ἡ πορεία μας νὰ εἶναι διαφορετικὲς ἀπὸ τὴν πορεία καὶ τὴν ἀπόφαση ποὺ πῆρε ὁ Κύριός μας νὰ ἐνδυθεῖ ἀπὸ ἄκρα ταπείνωση τὴν ἀνθρώπινη ἀδυναμία καὶ νὰ καταδεχθεῖ γιὰ τὸν ἑαυτὸ Τοῦ τὸν δρόμο τῶν Παθῶν καὶ τοῦ σταυροῦ

Ἡ ὁδὸς ἀγαπητοί μου ἀδελφοὶ εἶναι δύσκολη καὶ ἡ πύλη στενή, γι’ αὐτὸ ὁ Κύριός μᾶς καλεῖ μὲ τὸ ὅστις θέλει. Ἐκεῖνος ὅμως ποὺ θὰ πάρει αὐτὴν τὴν ἀπόφαση τότε θὰ πρέπει νὰ εἶναι ἀποφασισμένος ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ νὰ ἀποστερηθεῖ τὰ πάντα, γιὰ νὰ κερδίσει τὴν ὄντως ζωή. Καὶ ἂν πάλι ἡ ἀδυναμία μας μᾶς ἐμποδίσει νὰ σηκώσουμε τὸ σταυρό μας καὶ τότε δὲν πρέπει νὰ ἀπελπιζόμαστε ἀλλὰ νὰ ἔχουμε στὸ μυαλό μας πάντοτε ὅτι ὁ Χριστὸς δοκιμάσθηκε καὶ πειράσθηκε ὅσο κανεὶς ἄλλος καὶ ὄχι μόνο σήκωσε τὸν Σταυρὸ Τοῦ ἀλλὰ σταυρώθηκε γιὰ χάρη μᾶς ἔχοντας πλήρη κατανόηση τῆς ἀνθρώπινης πραγματικότητας καὶ ἀδυναμίας. Ἀμήν.

π.Α.Γ

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως