ΚΥΡΙΑΚΗ  Α´  ΛΟΥΚΑ

(Λκ. ε΄ 1-11)

Στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, βλέπουμε τὸ Χριστὸ νὰ καλεῖ τὸν Πέτρο, τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη νὰ τὸν ἀκολουθήσουν μετὰ ἀπὸ ἕνα θαυμαστὸ γεγονὸς ποὺ ἔλαβε χώρα στὸ πλοῖο τοῦ Πέτρου. Ἂς δοῦμε ὅμως πὼς περιγράφει τὴ σκηνὴ ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς: Ὁ Κύριος βρίσκεται στὴ λίμνη Γεννησαρὲτ καὶ πλῆθος κόσμου τὸν ἔχει περικυκλώσει καὶ τὸν πιέζει ἀσφυκτικά. Γιὰ νὰ μπορέσει νὰ μιλήσει στὸ συγκεντρωμένο πλῆθος, ἀνεβαίνει στὸ πλοῖο τοῦ Πέτρου καὶ τοῦ ζητᾶ νὰ ἀπομακρυνθεῖ. Στὴ συνέχεια τῆς εὐαγγελικῆς διηγήσεως ὁ Κύριος, ἀφοῦ τελειώσει τὴν ὁμιλία Του, ζητᾶ ἀπὸ τὸν Σίμωνα νὰ ξανοιχτεῖ στὰ βαθιά τῆς λίμνης καὶ νὰ ξαναρίξει τὰ δίχτυά του γιὰ ψάρεμα. Ὁ Πέτρος, ἂν καὶ γνωρίζει ὅτι ἡ ὥρα εἶναι ἀκατάλληλη, κάνει ὑπακοὴ στὸ αἴτημα τοῦ Κυρίου. Καὶ πράγματι ἡ ψαριὰ ἦταν τόσο μεγάλη ποὺ ἀναγκάζεται νὰ καλέσει σὲ βοήθεια καὶ τὸ ἄλλο πλοῖο τῶν υἱῶν Ζεβεδαίου κινδυνεύοντας ἀκόμη καὶ νά βυθιστοῦν ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν ἰχθύων. Ὁ Πέτρος ἀντιλαμβανόμενος ὅτι αὐτὸ ποὺ ἔχει συμβεῖ εἶναι ἕνα θαυμαστὸ γεγονὸς καὶ ἀπόδειξη τῆς ἐξουσίας καὶ τῆς δύναμης τοῦ Ἰησοῦ, τοῦ ζητᾶ νὰ κατέβει ἀπὸ τὸ πλοῖο του συναισθανόμενος τὴν ἁμαρτωλότητά του. Καὶ ἡ εὐαγγελικὴ διήγηση φτάνει στὸ τέλος της μὲ τὸν Ἰησοῦ νὰ ὁλοκληρώνει τὴν πρόσκλησή Του πρὸς τοὺς ἐπίδοξους μαθητὲς Του ζητώντας τους ἀπὸ ἐδῶ καὶ στὸ ἑξῆς νὰ μὴν ψαρεύουν ψάρια ἀλλὰ νὰ κερδίζουν ἀνθρώπους γιὰ τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Καὶ οἱ μαθητὲς «ἀφέντες πάντα ἠκολούθησαν αὐτῷ».

Παρατηρώντας τὴν ἀντίδραση ἀρχικά τοῦ Πέτρου ἀλλὰ καὶ τῶν ὑπολοίπων μαθητῶν στὴν πρόσκληση τοῦ Κυρίου δὲν γίνεται νὰ μὴν σταθοῦμε στὴν ὑπακοὴ ποὺ ἐπιδεικνύουν στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ καὶ τὴν πίστη τους σ’ Αὐτόν. Ὁ Πέτρος δὲν διστάζει νὰ ρίξει τὰ δίχτυα του, ὅταν τοῦ τὸ ζητάει ὁ Κύριος, ἂν καὶ γνωρίζει ὅτι ἡ ὥρα εἶναι ἀκατάλληλη, τὴ στιγμὴ ποὺ ὅλη τὴ νύχτα δὲν εἶχαν πιάσει ἀπολύτως τίποτε. Καὶ εἶναι τέτοια ἡ πίστη τους ποὺ δὲν διστάζουν νὰ ἐγκαταλείψουν τὰ πάντα στὸ κάλεσμα τοῦ Κυρίου καὶ νὰ τὸν ἀκολουθήσουν.

Μήπως ἄραγε αὐτὴν τὴν ἴδια πίστη καὶ ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ δὲν ἀναγνωρίζουμε στὴ ζωὴ κάθε Ἁγίου; Δὲν εἶναι αὐτὴ ποὺ τρέφει τοὺς ἀγῶνες τους καὶ καθοδηγεῖ τὰ βήματά τους στὴν προσπάθειά τους νὰ τηρήσουν τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ; Μήπως τελικά, ἀγαπητοί μου, αὐτὰ ἀκριβῶς τὰ στοιχεῖα δὲν λείπουν καὶ ἀπὸ τὴν δική μας ζωὴ μὲ ἀποτέλεσμα νὰ χάνουμε τὸν προσανατολισμὸ μας μέσα στὸν ὠκεανὸ τῆς ζωῆς καὶ νὰ κινδυνεύουμε νὰ καταποντιστοῦμε ἀπὸ τὴν καθημερινότητα;

Χρειάζεται, λοιπόν, πίστη, δηλαδὴ ἐμπιστοσύνη στὸν ἅγιο τριαδικὸ Θεό, ἡ ὁποία ἐνεργοποιεῖ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν κάνει νὰ ἐνεργεῖ ἀναλόγως. Πίστη στὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ βεβαιότητα ὅτι αὐτὸς εἶναι ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ ἀλλὰ καὶ ὁ δικός μας Σωτήρας καὶ Λυτρωτής. Μία πίστη, ἡ ὁποία θὰ μᾶς κρατᾶ ὡς πυξίδα στὸ σωστὸ δρόμο. Θὰ μᾶς δυναμώνει στὸν ἀγώνα μας καὶ δὲν θὰ γινόμαστε ἔτσι ἕρμαιο τῶν πειρασμῶν τοῦ βίου. Μία πίστη, ὅπως τοῦ Πέτρου, ὁ ὁποῖος δὲν διστάζει νὰ ρίξει τὰ δίχτυα, μόνο καὶ μόνο γιατί τοῦ τὸ ζητᾶ ὁ Κύριος. Καὶ ἔτσι γίνεται τὸ θαῦμα τῆς ἁλιείας, καὶ ἀκόμη περισσότερο, ἔτσι ἀξιώνεται νὰ ἀκούσει τὸ «ἀπὸ τώρα θὰ ψαρεύεις ἀνθρώπους», δηλαδὴ ὁ Χριστὸς τὸν ἐμπιστεύτηκε καὶ τὸν ἔκανε μαθητὴ καὶ ἀπόστολό Του. Καὶ ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἔχει ζωντανὴ πίστη μέσα του καὶ κάνει ὑπακοὴ στὸν Θεό, τότε καὶ ὁ Θεὸς ἐμπιστεύεται τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν χρησιμοποιεῖ στὸ σχέδιο τῆς σωτηρίας ποὺ ἔχει γιὰ τὸν καθένα μας.

Χρειάζεται ἀκόμη ὑπακοὴ καὶ προθυμία νὰ ἀκολουθήσουμε τὸν Χριστὸ στὸ κάλεσμά Του, ἕτοιμοι νὰ συσταυρωθοῦμε μαζί Του ὥστε νὰ ἔχουμε δικαίωμα στὴ χαρὰ τῆς Ἀναστάσεως. Βλέπετε Αὐτὸν τὸν ὁποῖο καλούμαστε νὰ ἀκολουθήσουμε εἶναι ὁ Μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Καὶ ὁ Θεὸς Πατέρας δὲν δίστασε ἀπὸ ἀγάπη γιὰ τὸν ἄνθρωπο νὰ ἐπιτρέψει γιὰ τὸν Μονογενῆ Του νὰ πάθει γιὰ τὴν σωτηρία μας. Εἶναι ἄδικο λοιπὸν νὰ δηλώνουμε ὅτι στοιχιζόμαστε πίσω ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ ταυτόχρονα νὰ ἀπαιτοῦμε ἀπὸ τὸν Θεὸ Πατέρα νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ κάθε εἴδους πειρασμὸ καὶ δυσκολία τοῦ βίου τούτου. Ἂς μὴν ξεχνᾶμε: χωρὶς Σταυρὸ δὲν ὑπάρχει Ἀνάσταση!

Ὑπακοὴ, λοιπὸν, γιὰ νὰ μπορέσει ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ πλημμυρίσει τὴν ψυχή μας. Ἡ ὑπακοὴ εἶναι τὸ ναὶ τοῦ ἀνθρώπου στὸν Θεὸ ποὺ ὁδηγεῖ στὴ θέωση, στὸ νὰ γίνουμε ζωντανὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ. Ποιὰ ὑπακοὴ ὅμως; Ὄχι ὑπακοὴ γιὰ τὴν ἑαυτὸ της ἀλλὰ ὑπακοὴ γιὰ τὸν Χριστό. Ἄλλωστε ὑπακοὴ ποὺ δὲν μᾶς φέρνει πρὸς τὸν Χριστὸ ἀλλὰ μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ αὐτὸν εἶναι κακὴ ὑπακοή. Τέτοια ὑπακοὴ ἔκανε ἡ Εὕα στὸν διάβολο καὶ ὁ Ἀδὰμ στὴν Εὕα καὶ ἐπῆλθε ἡ πτώση καὶ ὁ θάνατος. Τέτοια ὑπακοὴ κάνουν οἱ πλανεμένοι καὶ αἱρετικοὶ στοὺς ἀρχηγούς τους καὶ μένουν ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ὁδηγοῦνται στὴν αἰώνια κόλαση. Τὸ ζητούμενο δὲν εἶναι τελικὰ ἡ ὑπακοὴ αὐτὴ καθεαυτὴ ἀλλὰ ὁ Χριστὸς

Ἄς πορευόμαστε, ἀδελφοί μου, μὲ πίστη, προθυμία καὶ ὑπακοὴ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας. Γιατί αὐτὰ εἶναι τὰ ἐφόδια, ποὺ τελικὰ δὲν θὰ μᾶς ἀφήσουν νὰ ἀποπροσανατολιστοῦμε μέσα στὴν κακία καὶ τοὺς πειρασμοὺς τοῦ κόσμου καὶ θὰ μᾶς ὁδηγήσουν στὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Ἀρκεῖ νὰ θέσουμε τὸν Χριστὸ ὡς πρώτη ἐπιλογὴ στὴ ζωή μας καὶ νὰ μιμηθοῦμε τὸν Πέτρο, τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη, οἱ ὁποῖοι «ἀφέντες πάντα ἠκολούθησαν αὐτῷ». Ἀμήν.

π. Α.Κ.Γ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως