ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΩΝ  ΑΓΙΩΝ  ΠΑΝΤΩΝ

(Μτθ. ι΄ 32-33, 37-38 – ιθ΄ 27-30)

Μὲ τὴ γιορτὴ τῶν Ἁγίων Πάντων σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, κλείνει ὁ κύκλος τῶν κινητῶν γιορτῶν τοῦ Τριωδίου καὶ τοῦ Πεντηκοσταρίου. Ἡ σημερινὴ Κυριακή, πρώτη μετὰ τὴν Πεντηκοστή, εἶναι ἀφιερωμένη σ᾽ ὅλους τοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας, τοὺς πρὶν ἀπὸ τὸ Χριστό καὶ μετὰ τὸ Χριστό. Εἶναι ἡ γιορτὴ τῆς χριστιανικῆς ἁγιωσύνης, ἡ ὁποία εἶναι καρπὸς τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν Ἐκκλησία. Κι αὐτὴ ἡ χριστιανικὴ ἁγιωσύνη εἶναι ὅπως μᾶς λέει τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο ὁμολογία: «ὅποιος ὁμολογήσει μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους ὅτι ἀνήκει σ᾽ ἐμένα, θὰ τὸν ἀναγνωρίσω κι ἐγὼ γιὰ δικό μου μπροστὰ στὸν οὐράνιο Πατέρα μου. Ὅποιος ὅμως μὲ ἀρνηθεῖ μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους, θὰ τὸν ἀρνηθῶ κι ἐγὼ μπροστὰ στὸν οὐράνιο Πατέρα μου». Οἱ Ἅγιοι ὁμολογοῦν τὸ Χριστὸ μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους μὲ τὸ λόγο καὶ τὰ ἔγα τους. Μὲ τὸν λόγο ὁμολογοῦν πὼς πιστεύουν στὸ Σωτήρα Χριστό, πὼς εἶναι Χριστιανοί, τὸ ὁμολογοῦν μὲ καύχηση καὶ παρρησία, ὄχι γιὰ νὰ ἐπιδειχθοῦν, ἀλλὰ ὅταν διώκονται καὶ βασανίζονται γι’ αὐτὴ τὴν ὁμολογία. Ἐμεῖς σήμερα νομίζουμε πὼς ὁ καιρὸς τῶν διωγμῶν τῆς Ἐκκλησίας ἦταν κάποτε καὶ οἱ χριστιανοὶ σήμερα μποροῦμε νὰ κάνουμε τὸ σταυρό μας καὶ νὰ ὀνομαζόμαστε  Χριστιανοὶ ἀκίνδυνα. Ἐνῶ ὅμως ἔχουμε αὐτὴ τὴν ἐλευθερία δὲν ὁμολογοῦμε τὸν Χριστὸ οὔτε μὲ τὸ λόγο μας, οὔτε ἀκόμη περισσότερο μὲ τὰ ἔργα μας, δηλαδὴ μὲ τὴ ζωή μας ὁλόκληρη. Αὐτὴ εἶναι ἡ σημαντικὴ καὶ οὐσιαστικὴ ὁμολογία μας πὼς εἴμαστε Χριστιανοί. Καὶ ἡ ὁμολογία αὐτὴ εἶναι σταυρός, εἶναι μαρτύριο, εἶναι ὁ σταυρὸς ποὺ μᾶς ἀξιώνει νὰ εἴμαστε μαθητές Του· «ὅποιος δὲ σηκώνει τὸ σταυρό του καὶ δὲν μὲ ἀκολουθεῖ, δὲν εἶναι ἄξιος γιὰ μαθητής μου. Ὅποιος προσπαθήσει νὰ σώσει τὴ ζωή του θὰ τὴ χάσει κι ὅποιος χάσει τὴ ζωή του γιὰ μένα, θὰ τὴ σώσει» μᾶς λέει ὁ Κύριος.

Οἱ Πατέρες συχνὰ ἀναφέρουν ὅτι σταυρὸς καὶ μαρτύριο δὲν εἶναι μόνο τὸ μαρτύριο τοῦ αἵματος, ἀλλὰ καὶ τὸ μαρτύριο τῆς συνειδήσεως. Ἡ πορεία δηλαδὴ ποὺ ἀναλαμβάνει ὁ πιστὸς μὲ ἐπίγνωση, πασχίζοντας νὰ μὴ συνθλιβεῖ ἀπὸ τὶς ἀναγκαιότητες τῆς παρούσας ζωῆς. Μαρτύριο συνειδήσεως εἶναι καὶ ἡ ἄσκηση, δηλαδὴ ἡ πάλη κατὰ τῶν παθῶν, ὁ ἀγώνας γιὰ τὴ συνάντηση μὲ τὸ Χριστό.

Σημαντικὴ παράμετρος αὐτῆς τῆς μαρτυρικῆς πορείας εἶναι ἡ ὑπακοή, ἔτσι ὅπως ἔχει καταγραφεῖ ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἄρνηση τοῦ ἀτομικοῦ θελήματός μας. Ἡ ὑπακοὴ ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸν προορισμό μας, δηλαδὴ στὴν ἔνωσή μας μὲ τὸν Τριαδικὸ Θεό, μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ δρόμος πρὸς τὸν Τριαδικὸ Θεὸ εἶναι ὁ Σαρκωμένος Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός. Καὶ τὸ πρότυπο τῆς δικῆς μας ὑπακοῆς εἶναι ἡ μέχρι θανάτου ὑπακοὴ τοῦ Χριστοῦ στὸν Πατέρα. Καλούμαστε μὲ ἄλλα λόγια σὲ μιὰ μαρτυρικὴ πορεία γιὰ νὰ γίνουμε πολίτες τῆς Ἁγιοτριαδικῆς κοινωνίας, τῆς Ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας, στὴν ὁποία τὰ πρόσωπα ποτὲ δὲν ξεθωριάζουν, οὔτε καὶ αὐτονομοῦνται.

Καλούμαστε νὰ γίνουμε σῶμα Χριστοῦ. Καλούμαστε σὲ μιὰ ἀληθινὰ προσωπικὴ σχέση μὲ τὸν Χριστό, πάνω ἀπὸ κάθε ἄλλη σχέση, πάνω ἀπ᾽ ὅλα τὰ δημιουργήματα, πάνω ἀπ᾽ ὅλα τὰ πράγματα καὶ τὰ δῶρα ποὺ μᾶς δίνει. «Ὅποιος ἀγαπάει τὸν πατέρα του καὶ τὴ μάνα του παραπάνω ἀπὸ μένα δὲν εἶναι ἄξιος μαθητής μου. Κι ὅποιος ἀγαπάει τὸ γιό του ἤ τὴ θυγατέρα του παραπάνω ἀπὸ μένα δὲν εἶναι ἄξιος μαθητής μου». Κι ἔτσι ἀπαλλαγμένοι ἀπ᾽ ὅλα τὰ ὑλικὰ εἴδωλα προσφέρουμε τοὺς ἑαυτούς μας ὁλοκληρωτικὰ στὸ Θεὸ καὶ ὑψωνόμαστε σ᾽ ἕνα διάλογο ἀγάπης ἀποκλειστικὰ μαζί Του. Ὁ Χριστιανὸς ποὺ ἔχει μέσα του, πάνω ἀπ᾽ ὅλες τὶς ἀγάπες, τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἔχει ἀγάπη καὶ γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο. Τὴν ἀγάπη ἐκείνη ποὺ ἀποτελεῖ ἄφθαρτη καὶ ἀνεξάντλητη πραγματικότητα. Τὴν ἀγάπη ποὺ τὴν ἐκφράζει μὲ ὅλη του τὴ ζωή, μὲ τὰ ἔργα του ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν πίστη του, ἤ καλύτερα ἀπὸ τὴν προσωπική σχέση του μὲ τὸν Χριστὸ μέσα στὴν Ἐκκλησία. Κι ἔτσι ὁμολογεῖ τὸν Χριστὸ μὲ τὸ λόγο καὶ τὴ ζωή του, ὅπως οἱ Ἄγιοι.

Ἡ ζωὴ ὅλη τῶν Ἁγίων, τὰ θαυμαστά τους ἔργα εἶναι μιὰ ἔμπρακτη ἐκδήλωση καὶ ἐπιβεβαίωση τῆς πίστης τους στὸ Θεό, εἶναι ἡ ὁμολογία τους μὲ τὴν ὁποία δοξάζεται ὁ Θεὸς καὶ εὐεργετοῦνται οἱ ἄνθρωποι. Ἡ ζωὴ καὶ τὰ ἔργα τῶν Ἁγίων, τὸ αἷμα τῶν μαρτύρων καὶ τὰ δάκρυα τῶν ὁσίων, ἀποτελοῦν τὴν καλὴ ὁμολογία καὶ τὴ μαρτυρία Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ εἶναι πάνω ἀπ᾽ ὅλα τὰ ἀνθρώπινα ἔργα. Ἀντὶ γιὰ ὅλα αὐτὰ δὲν ἀξίζει ὅλος ὁ κόσμος, μᾶς εἶπε σήμερα ὁ Ἀπόστολος.

Τὸ «περικείμενον ἡμῖν νέφος μαρτύρων» δὲν εἶναι μόνον οἱ Ἅγιοι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, οἱ Πατριάρχες, οἱ Προφῆτες καὶ οἱ Δίκαιοι, ἀλλὰ καὶ τῆς Καινῆς, οἱ  Ἀπόστολοι, οἱ Μάρτυρες καὶ οἱ Ὅσιοι καὶ ὅλοι ὅσοι τώρα βιοῦν καὶ βρίσκονται μεταξύ μας. Γιατὶ ἡ  Ἐκκλησία δὲν ἔπαψε ποτὲ νὰ εἶναι Ἐκκλησία μαρτύρων καὶ ἁγίων, γιατὶ Ἐκκλησία θὰ πῆ μαρτυρία Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ μαρτύριο γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, μαρτύριο αἵματος καὶ μαρτύριο συνειδήσεως. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι κάποια ἰδεολογικὴ θεωρία, κάποιος «χριστιανισμός» ἤ «πολιτισμός», κάποιες λεγόμενες «ἀξίες» καὶ κάποια «θρησκεία», ἀλλὰ εἶναι μαρτυρία καὶ μαρτύριο, ζωὴ δηλαδὴ καὶ θάνατος γιὰ τὸν  Ἰησοῦ Χριστό, «ἐγηγερμένον ἐκ νεκρῶν».Ἀμήν.

π. Χ.Π.Ζ

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως