ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ  ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

ΕΠΙ Τῌ  ΕΟΡΤῌ  ΤΗΣ  ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

Πρός τό χριστεπώνυμο πλήρωμα

τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

Λαέ τοῦ Θεοῦ εὐλογημένε, χαίρετε ἐν Κυρίῳ.

Τό Πάσχα εἶναι ἡ «κλητή καί ἁγία ἡμέρα», «ἡ ἑορτή τῶν ἑορτῶν», «ἡ πανήγυρις τῶν πανηγύρεων», ἡ «βασιλίς καί κυρία». Τά Χριστούγεννα εἶναι ἡ Μητρόπολις τῶν ἑορτῶν, κατά τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας μας. Σήμερα εἶναι Πεντηκοστή, «Πεντηκοστήν ἑορτάζομεν…». Δέν ὑστερεῖ σέ ἀξία, σέ πνευματικό καί σωτηριολογικό περιεχόμενο τῶν δύο προηγουμένων, διότι αὐτήν τήν ἡμέρα «εἴδομεν τό φῶς τό ἀληθινόν, ἐλάβομεν πνεῦμα ἐπουράνιον».

Γενέθλιον ἡμέραν τῆς Ἐκκλησίας ὠνόμασαν τήν σημερινή ἡμέρα οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας. Καί πῶς νά μή εἶναι ἔτσι, ἀφοῦ σήμερα κατέβηκε τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, «ὥσπερ φερομένης βιαίας πνοῆς» σημειώνουν οἱ Πράξεις τῶν Ἀποστόλων (Πρξ. 2,2) στό σημερινό ἀνάγνωσμα, καί διά τῆς καθόδου Του κάλεσε «εἰς ἑνότητα πάντας» (κοντάκιον ἑορτῆς). Καί ὄχι μόνον αὐτό ἀλλά αὐτομάτως καί ταυτοχρόνως ἔδωσε ΦΩΣ καί ΖΩΗ, ἔγινε «ζῶσα πηγή νοερά», μετέδωσε ὅλα τά χαρίσματά του: «Πνεῦμα σοφίας, Πνεῦμα συνέσεως, ἀγαθόν, εὐθές, νοερόν, ἠγεμονεύον, καθαῖρον τά πταίσματα· Θεός καί θεοποιοῦν, πῦρ ἐκ πυρός προϊόν, λαλοῦν, ἐνεργοῦν, διαιροῦν τά χαρίσματα…..» (τροπ. αἴνων ἑορτῆς). Ἡμέρα γεννήσεως καί ἀναγεννήσεως τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί συνάξεως τῶν ἐσκορπισμένων σήμερα. Ἡμέρα ἀνακεφαλαιώσεως καί συγκεφαλαιώσεως ὁλοκλήρου τῆς κτίσεως, «ὁρατῆς τε καί ἀοράτου». Ἡμέρα ἀποκαλύψεως καί φανερώσεως καί τοῦ τρίτου προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος· αὐτοῦ πού μιλοῦσε καί ἐπροφήτευε διά τῶν Προφητῶν στήν Παλαιά Διαθήκη, «τό λαλῆσαν διά τῶν προφητῶν» στό Σύμβολο τῆς Πίστεως.

Αὐτό τό Πνεῦμα κατέβηκε σήμερα καί ἐκάθισεν «ἐφ’ ἕνα ἕκαστον αὐτῶν», τῶν Ἀποστόλων (Πρξ. 2,3) καί δι’ Αὐτοῦ ἄρχισαν νά μιλοῦν καί νά κηρύττουν, νά διδάσκουν, νά νουθετοῦν καί νά νομοθετοῦν ὁλόκληρον τό Μυστήριον τοῦ Οὐρανοῦ, τό Μυστήριον καί τήν παρουσίαν τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὡς πηγή ζωῆς, δημιουργίας καί ἀναδημιουργίας, ὡς αἰτία τοῦ κτιστοῦ – ὑλικοῦ κόσμου ἀλλά καί τοῦ ἀοράτου πνευματικοῦ. «Καί πάντες ἤρξατο φθέγγεσθαι, ξένοις ρήμασι, ξένοις δόγμασι, ξένοις διδάγμασι, τῆς Ἁγίας Τριάδος» (τροπ. αἴνων ἑορτῆς). Εἰς αὐτούς τούς Ἀποστόλους, οἱ ὁποῖοι μέχρι ἐκείνη τήν στιγμή «ἐκρύπτοντο διά τοῦ φόβου τῶν Ἰουδαίων», τούς μετατρέπει σέ ὑψιπέτας τοῦ Θείου Λόγου. Τούς ἐξαφανίζει τόν φόβον, βλέπουν ἔμπροσθεν τους τόν Σταυρόν καί τήν Ἀνάστασιν τοῦ Διδασκάλου των μέ τούς στεφάνους τῆς δόξης, δέν φοβοῦνται τόν θάνατον, τό μαρτύριον, τίς ὕβρεις, τούς χλευασμούς, τίς μαστιγώσεις. Αὐτό τό Ἅγιον Πνεῦμα πλέον μεταδίδεται ἀδιακόπτως διά τοῦ Μυστηρίου τῆς χειροτονίας εἰς τούς Ἀρχιερεῖς καί ἐξ ἐκείνων εἰς ἅπαντα τόν κλῆρον.

Προσοχή ὅμως: Μόνον εἰς τόν χῶρον τῆς κανονικῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τῆς μίας Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, στήν Ὀρθόδοξον τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν. Κατεβαίνει καί ἁγιάζει ὅλους ἐκείνους πού μένουν σέ ζωντανή καί ὀργανική ἑνότητα καί σχέση μέ τήν ἄμπελο, «ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τά κλήματα» (Ἰω. ιε΄ 5), τήν ἄμπελο πού εἶναι ὁ Χριστός, ὅπως ὁ ἴδιος εἶπε καί ἐδίδαξε. Αὐτό τό πνεῦμα τό Ἅγιον τό ἔχουν πάρει ὅλοι οἱ βαπτισμένοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί εἰς τό Μυστήριον τῆς Βαπτίσεως των, διά τοῦ Ἁγίου καί Ἱεροῦ Μυστηρίου τοῦ Χρίσματος. Τό ἐρώτημα ὅμως εἶναι ἄν παραμένουν φορεῖς τοῦ Παναγίου Πνεύματος οἱ χριστιανοί μας, οἱ βαπτισμένοι στό ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καί μυρομένοι μέ τό Ἅγιον Μύρον, τό ὁποῖον συμβολίζει τά χαρίσματα τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ὅπως τά ἀναγράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Γαλάτας ἐπιστολήν, δηλαδή: «ὁ δέ καρπός τοῦ Πνεύματοις ἐστιν ἀγάπη, χαρά εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια∙ κατά τῶν τοιούτων οὐκ ἔστι νόμος». Φοβοῦμαι ὅτι ἀπό τή σημερινή κοσμική πραγματικότητα μποροῦμε εὔκολα νά διαπιστώσουμε τήν ἀπουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Οἱ ἄνθρωποι, ἀποξενωμένοι ἀπό τή πηγή τῆς ζωῆς πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία, εἶναι φυσικό ἀντί νά φέρουν τά σημάδια τῆς χάρης νά ἐμφανίζουν σημεῖα τῆς φθορᾶς.

Ποῦ εἶναι ἡ εὐαγγελική πτωχεία, τά δάκρυα τῆς προσευχῆς, ἡ ἀνόθευτη πρός τόν Θεόν καί τόν πλήσιον ἀγάπη, ἡ καρδιακή χαρά, ἡ μακροθυμία ἀπέναντι στούς ἄλλους, ἡ χρηστότητα καί ἡ ἀγαθοσύνη, ἡ θεωρία τοῦ Θεοῦ, ἡ περιφρόνηση τῶν προσκαίρων, ὁ πόθος τῆς αἰώνιας ζωῆς; Κι ὅμως, ἡ φωτιά τῆς Πεντηκοστῆς δέν ἔσβησε ἀπό τότε, ἀλλά πάντοτε θά φωτίζει, θά φλογίζει καί θά καθαρίζει. Τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι παρόν σ’ ὅλη τήν ἱστορία τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀλλά καί στίς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς τοῦ καθενός χωριστά: «ὅλον ἑκάστῳ παρόν, καί ὅλον ἀπανταχοῦ ὄν» κατά τόν Μέγαν Βασίλειον.

Εἶναι οἱ πόλεμοι καί οἱ πάσης φύσεως ἐγκληματικές ἐνέργειες ἐκφάνσεις καί ἐκφράσεις τοῦ Παναγίου Πνεύματος; Μή γένοιτο!

Ὅλα τά συντελούμενα στήν ἐποχή μας, ἀνήθικα καί ἀνίερα, «Σόδομα καί Γόμορα», εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς ἀποστασίας τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεόν καί τῆς ἀποξενώσεως τῶν χαρισμάτων τοῦ Παναγίου Πνεύματος.

Καιρός, λοιπόν, εὐπρόσδεκτος πρός ἐπιστροφήν, δάκρυα μετανοίας καί ἐξομολογήσεως, συμμετοχή στό ποτήριον τῆς ζωῆς καί σωτηρίας, διότι μόνον ἔτσι γαληνεύουν οἱ καρδιές, εἰρηνεύουν καί βλέπουν τόν ἀπέναντι ἀδελφό καί φίλο μέ ἀγάπην θυσιαστικήν, ἀγιοπνευματικήν καί πνεῦμα τῆς Τριαδικῆς, ἀγαπητικῆς ἀλληλοπεριχώρησης.

Στήν καθ’ ἡμᾶς Ἱεράν Μητρόπολιν πέραν τοῦ Γηροκομεῖου λειτουργοῦν δύο (2) Κοινωνικά Παντοπωλεῖα κάτω ἀπό τήν εὐθύνη τοῦ Γενικοῦ Φιλοπτώχου Ταμείου, σιτίζονται δέ καθημερινά περισσότερες ἀπό ἐννιακόσιες (900) οἰκογένειες. Εὐχαριστῶ τόν Θεόν καί τούς συνανθρώπους μας καί τά παιδιά τῶν σχολείων μας, πού τρέχουν καί συγκεντρώνουν τά τρόφιμα γιά τούς ἀδελφούς μας, ἀνέργους, ἀρρώστους καί πάσχοντες.

Παρακαλῶ καί ἐσᾶς σήμερα, ὥς καλούς χριστιανούς, στό δίσκο πού θά περιαχθῆ, νά βάλετε τό κατά δύναμιν καί ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος νά Σᾶς σκεπάζη, νά Σᾶς εὐλογῆ καί νά Σᾶς ἀγιάζει.

Μετά τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης καί εὐχῶν

Ὁ πνευματικός Σας Πατέρας, Ἐπίσκοπος καί Μητροπολίτης Σας

† Ο ΣΕΡΒΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ ΠΑΥΛΟΣ