ΚΥΡΙΑΚΗ

ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ  ΤΟΥ  ΣΩΤΗΡΟΣ

(Μτθ. ιζ΄, 1-9)

Στὸ τέλος σχεδὸν τοῦ λειτουργικοῦ ἔτους, τὸν Αὔγουστο, ἔχουμε, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τὴ γιορτὴ τῆς Μεταμόρφωσης τοῦ Χριστοῦ. Μία ἀπὸ τὶς μεγάλες γιορτές τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποῖα συνήθως πέφτει καθημερινή καί πολλοὶ ἄνθρωποι, δυστυχῶς, δὲν προσδίνουν τήν πρέπουσα σημασία. Ὅμως γιὰ τὴν κατανόηση τῆς Ὀρθόδοξης πίστης ἔχει μία μοναδικὴ σημασία.

Ὁ Χριστὸς πῆρε τοὺς μαθητές Του, τὸν Πέτρο, τὸν Ἰάκωβο καὶ τὸν Ἰωάννη στὸ ὅρος, μᾶς λέει τὸ ἱερὸ εὐαγγέλιο, καὶ μεταμορφώθηκε μπροστά τους καὶ ἔλαμψε τὸ πρόσωπό του σὰν ἥλιος καὶ τὰ ἱμάτιά του ἔγιναν λευκὰ σὰν τὸ φῶς. Καὶ φανερώθηκαν σ’ αὐτοὺς ὁ Μωϋσῆς καὶ ὁ Ἠλίας νὰ συνομιλοῦν. Τότε ὁ Πέτρος εἶπε στὸν Ἰησοῦ: Κύριε, καλὰ εἶναι νὰ μείνουμε ἐδῶ, ἂν θέλεις νὰ κάνουμε ἐδῶ τρεῖς σκηνές, γιὰ σένα μία καὶ γιὰ τὸ Μωϋσῆ μία καὶ μία γιὰ τὸν Ἠλία. Κι ἐνῶ αὐτὸς μιλοῦσε ἀκόμη μία φωτεινὴ νεφέλη τοὺς ἐπισκίασε καὶ μία φωνὴ ἀκούστηκε ἀπὸ τὴ νεφέλη νὰ λέει, αὐτὸς εἶναι ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπημένος, στὸν ὁποῖο ἀναπαύομαι, αὐτὸν νὰ ἀκοῦτε. Ἀκούγοντας οἱ μαθητὲς αὐτὰ τὰ λόγια φοβήθηκαν πολὺ κι ἔπεσαν μὲ τὸ πρόσωπο στὸ ἔδαφος. Ἦρθε κοντὰ τους ὁ Ἰησοῦς καὶ τοὺς εἶπε, ἐλᾶτε σηκωθεῖτε καὶ μὴ φοβάστε. Σήκωσαν τὰ μάτια τους οἱ μαθητὲς καὶ δὲν εἶδαν κανέναν ἄλλον παρὰ μόνο τὸν Ἰησοῦ. Ὅταν κατέβαιναν ἀπὸ τὸ ὅρος ὁ Ἰησοῦς τοὺς εἶπε νὰ μὴν ἀναφέρουν τίποτε γιὰ τὸ γεγονὸς ἕως ὅτου ἀναστηθεῖ ἀπὸ τοὺς νεκρούς.

Αὐτὸ ποὺ συνέβει στὸ Θαβὼρ ἦταν ἡ ἐκπλήρωση ὅλων τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιθυμιῶν, ἡ στιγμὴ τῆς ὑπέρτατης εὐτυχίας. Νὰ φτάσει ὁ ἄνθρωπος στὸ Θεό, στὴ δόξα Του, τὸ φῶς Του, τὴν ἀλήθειά Του, τὴ Βασιλεία Του. Τίποτε σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς ἱκανοποιήσει ἐκτὸς ἀπὸ τὸ Θεό. Αὐτὴ τὴ χαρά, τὴν  πλησμωνὴ ἀναζητᾶ ὁ ἄνθρωπος στὴ ζωὴ του πάντα ἀπὸ τὴ δημιουργία του. Μέσα ἀπὸ ὅλες του τὶς ἐπιδιώξεις, μέσα ἀπὸ ὅλα ὅσα κατόρθωσε στὴν ἐπιστήμη, τὴν τέχνη καὶ ὅλο του τὸν πολιτισμό, ἀναζητᾶ τὴν κατάσταση ἐκείνη, στὴν ὁποία ὅταν βρεθεῖ θὰ μπορεῖ νὰ πεῖ «καλὸν ἐστὶν ἡμᾶς ὧδε εἶναι».

Γι’ αὐτὴ τὴ χαρὰ εἶναι ἡ Ἐκκλησία· αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τῆς Μεταμορφώσεως. Ὁ Θεὸς δὲν μᾶς ἔδωσε ἕνα σύνολο ἀπὸ συνταγὲς καὶ ὁδηγίες ἀλλὰ τὸν Ἑαυτό Του. Καὶ αὐτὸ σημαίνει Ζωή, Ἀγάπη καὶ Μεταμόρφωση. Μᾶς ἔδωσε τὴ δύναμη νὰ πᾶμε στὸ Ὅρος Θαβὼρ καὶ νὰ γευτοῦμε ἐκεῖ τὸ τί μᾶς ἔχει ἑτοιμάσει. Μὲ τὸ σῶμα μας τὸ θνητό, μὲ τὶς ἔγνοιες μας, μὲ ὅ,τι ὑπάρχει στὴ ζωή μας, ἀρκεῖ νὰ μὴ σταματάει αὐτὴ τὴν πορεία μας πρὸς τὸ Θαβώρ.

Τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία; Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ καθρέφτης σ’ αὐτὸ τὸν κόσμο τοῦ φωτὸς ποὺ εἶδαν οἱ μαθητὲς στὸ ὅρος Θαβώρ. Στὴ λειτουργία τοῦ χρόνου μᾶς ἀποκαλύπτονται καὶ μᾶς δίνονται ὅλες οἱ διαστάσεις τοῦ Χριστιανισμοῦ, οἱ ἀτομικές, οἱ κοινωνικὲς καὶ οἱ κοσμικές. Ἡ χριστιανικὴ ζωὴ ἀποκαλύπτεται σὰν μία ἀνάβαση σ’ ἕνα βουνό, ἀκολουθώντας τὸ Χριστό. «Αὐτοῦ ἀκούετε» εἶπε ἡ φωνὴ τοῦ Θεοῦ Πατέρα  μέσα ἀπὸ τὴ νεφέλη. Μερικὲς φορὲς κάνει πολὺ ζέστη· μερικὲς φορὲς πολὺ κρύο. Μερικὲς φορὲς κουραζόμαστε ἀπὸ τὴν προσπάθεια καὶ τὰ παρατοῦμε καὶ φαίνεται πὼς τὰ ξεχνᾶμε ὅλα. Ὅμως, ἐὰν ὑπάρχει ἕνα νόημα στὴ χριστιανικὴ ζωὴ αὐτὸ εἶναι τὸ νὰ ἀκολουθοῦμε πάντοτε τὸ Χριστό, δὲν ὑπάρχει ἄλλος τρόπος νὰ φθάσουμε στὴ δόξα τοῦ Θεοῦ παρὰ ἀκούγοντας τὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀκολουθώντας τὸν τρόπο του, ὅταν ἦταν στὸν κόσμο. Καὶ ὁ τρόπος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ὑπέρβαση κάθε κοσμικοῦ ὁρίου, τὸ ἄνοιγμα στὴν ἀγάπη πρὸς τὸ συνάνθρωπο χωρὶς ὅρια, ἡ σταύρωση τοῦ κοσμικοῦ καὶ ἀτομικοῦ μας φρονήματος καὶ θελήματος, ἔτσι ὥστε στὸ τέλος νὰ μποροῦμε νὰ σταθοῦμε σὲ γῆ Ἁγία. Νὰ ἀναδείξουμε τὴ γῆ ποὺ ζοῦμε ἁγία μὲ τὴν ἀρετὴ καὶ τὴν ἀνάταση πρὸς τὸ Θεό, ὥστε νὰ ἔχουμε παρρησία, ὅταν ἔρχεται ὁ Θεὸς μέσα σὲ φῶς, καὶ προστρέχοντας νὰ φωτισθοῦμε καὶ φωτιζόμενοι νὰ ζήσουμε αἰωνίως μαζί Του στὴ δόξα του, στὴ φανέρωση αὐτῶν πού, ὅπως εἶπε καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος «…μάτια ἀνθρώπου δὲν μποροῦν νὰ δοῦν καὶ αὐτιὰ ἀνθρώπου δὲν μποροῦν νὰ ἀκούσουν καὶ ποὺ ἡ καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου δὲν μπορεῖ νὰ ἀγγίξει, αὐτῶν ποὺ  ἐτοίμασεν ὁ Θεὸς γι’ αὐτοὺς ποὺ τὸν ἀγαποῦν» καὶ νὰ ἀναφωνοῦμε ὅπως ὁ ἀπόστολος Πέτρος: «Κύριε καλὸν ἐστιν ἡμᾶς ὧδε εἶναι……».

Ἂς τὸ σημειώσουμε ὅμως πὼς ὁ Θεὸς ἑτοίμασε καὶ θὰ φανερώσει ὅλα αὐτὰ ὄχι ἁπλὰ σ’ αὐτοὺς ποὺ ἀκολουθοῦν τὶς ἐντολὲς Του ἀλλὰ καὶ σ’  ἐκείνους ποὺ Τὸν ἀγαποῦν. Καὶ νὰ Τὸν ἀγαποῦμε σημαίνει αὐτὴ τὴν ἐπιθυμία νὰ Τὸν ἀκολουθοῦμε ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὶς δυσκολίες, τὸ νὰ θέλουμε αὐτὴ τὴ χαρά, νὰ εἴμαστε μὲ τὸ Χριστό. Ἀμήν.

Κ.Π.-Ζ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως