ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΩΝ  ΑΓΙΩΝ  ΠΑΝΤΩΝ

Α΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Μτθ. ι΄, 32-33, 37-38 – ιθ΄, 27-30)

Μὲ τὴ γιορτὴ τῶν Ἁγίων Πάντων σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, κλείνει ὁ κύκλος τῶν κινητῶν γιορτῶν τοῦ Τριωδίου καὶ τοῦ Πεντηκοσταρίου. Ἡ σημερινὴ Κυριακή, πρώτη μετὰ τὴν Πεντηκοστή, εἶναι ἀφιερωμένη σ᾽ ὅλους τοὺς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας, τοὺς πρὶν ἀπὸ τὸ Χριστό καὶ μετὰ τὸ Χριστό. Εἶναι ἡ γιορτὴ τῆς χριστιανικῆς ἁγιωσύνης, ἡ ὁποία εἶναι καρπὸς τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στὴν Ἐκκλησία.

Κι αὐτὴ ἡ χριστιανικὴ ἁγιωσύνη εἶναι, ὅπως μᾶς λέει τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο, ὁμολογία: «ὅποιος ὁμολογήσει μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους ὅτι ἀνήκει σ᾽ ἐμένα, θὰ τὸν ἀναγνωρίσω κι ἐγὼ γιὰ δικό μου μπροστὰ στὸν οὐράνιο Πατέρα μου. Ὅποιος ὅμως μὲ ἀρνηθεῖ μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους, θὰ τὸν ἀρνηθῶ κι ἐγὼ μπροστὰ στὸν οὐράνιο Πατέρα μου». Οἱ Ἅγιοι ὁμολογοῦν τὸ Χριστὸ μπροστὰ στοὺς ἀνθρώπους μὲ τὸ λόγο καὶ τὰ ἔγα τους. Μὲ τὸ λόγο ὁμολογοῦν πὼς πιστεύουν στὸ Σωτήρα Χριστό, πὼς εἶναι Χριστιανοί,  τὸ ὁμολογοῦν  μὲ καύχηση καὶ παρρησία, ὄχι γιὰ νὰ ἐπιδειχθοῦν, ἀλλὰ ὅταν διώκονται καὶ βασανίζονται γι’ αὐτὴ τὴν ὁμολογία.

Ἐμεῖς σήμερα νομίζουμε πὼς ὁ καιρὸς τῶν διωγμῶν τῆς Ἐκκλησίας ἦταν κάποτε καὶ οἱ χριστιανοὶ σήμερα μποροῦμε νὰ κάνουμε τὸ σταυρό μας καὶ νὰ ὀνομαζόμαστε χριστιανοὶ ἀκίνδυνα. Ἐνῶ ὅμως ἔχουμε αὐτὴ τὴν ἐλευθερία, δὲν ὁμολογοῦμε τὸ Χριστὸ οὔτε μὲ τὸ λόγο μας, οὔτε ἀκόμη περισσότερο μὲ τὰ ἔργα μας, δηλαδὴ μὲ τὴ ζωή μας ὁλόκληρη. Αὐτὴ εἶναι ἡ σημαντικὴ καὶ οὐσιαστικὴ ὁμολογία μας πὼς εἴμαστε Χριστιανοί. Καὶ ἡ ὁμολογία αὐτὴ εἶναι σταυρός, εἶναι μαρτύριο, εἶναι ὁ σταυρὸς ποὺ μᾶς ἀξιώνει νὰ εἴμαστε μαθητές Του· «ὅποιος δὲ σηκώνει τὸ σταυρό του καὶ δὲν μὲ ἀκολουθεῖ, δὲν εἶναι ἄξιος γιὰ μαθητής μου. Ὅποιος προσπαθήσει νὰ σώσει τὴ ζωή του θὰ τὴ χάσει κι ὅποιος χάσει τὴ ζωή του γιὰ μένα, θὰ τὴ σώσει» μᾶς λέει ὁ Κύριος.

Οἱ Πατέρες συχνὰ ἀναφέρουν ὅτι σταυρὸς καὶ μαρτύριο δὲν εἶναι μόνο τὸ μαρτύριο τοῦ αἵματος, ἀλλὰ καὶ τὸ μαρτύριο τῆς συνειδήσεως. Ἡ πορεία δηλαδὴ ποὺ ἀναλαμβάνει ὁ πιστὸς μὲ ἐπίγνωση, πασχίζοντας νὰ μὴ συνθλιβεῖ ἀπὸ τὶς ἀναγκαιότητες τῆς παρούσας ζωῆς. Μαρτύριο συνειδήσεως εἶναι καὶ ἡ ἄσκηση, δηλαδὴ ἡ πάλη κατὰ τῶν παθῶν, ὁ ἀγώνας γιὰ τὴ συνάντηση μὲ τὸ Χριστό.

Σημαντικὴ παράμετρος αὐτῆς τῆς μαρτυρικῆς πορείας εἶναι ἡ ὑπακοή, ἔτσι ὅπως ἔχει καταγραφεῖ ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἄρνηση τοῦ ἀτομικοῦ θελήματός μας. Ἡ ὑπακοὴ ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσει στὸν προορισμό μας, δηλαδὴ στὴν ἔνωσή μας μὲ τὸν Τριαδικὸ Θεό, μὲ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ δρόμος πρὸς τὸν Τριαδικὸ Θεὸ εἶναι ὁ Σαρκωμένος Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Χριστός. Καὶ τὸ πρότυπο τῆς δικῆς μας ὑπακοῆς εἶναι ἡ μέχρι θανάτου ὑπακοὴ τοῦ Χριστοῦ στὸν Πατέρα. Καλούμαστε μὲ ἄλλα λόγια σὲ μιὰ μαρτυρικὴ πορεία γιὰ νὰ γίνουμε πολίτες τῆς Ἁγιοτριαδικῆς κοινωνίας, τῆς Ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας, στὴν ὁποία τὰ πρόσωπα ποτὲ δὲν ξεθωριάζουν, οὔτε καὶ αὐτονομοῦνται.

Καλούμαστε νὰ γίνουμε σῶμα Χριστοῦ. Καλούμαστε σὲ μιὰ ἀληθινὰ προσωπικὴ σχέση μὲ τὸ Χριστό, πάνω ἀπὸ κάθε ἄλλη σχέση, πάνω ἀπ᾽ ὅλα τὰ δημιουργήματα, πάνω ἀπ᾽ ὅλα τὰ πράγματα καὶ τὰ δῶρα ποὺ μᾶς δίνει. «Ὅποιος ἀγαπάει τὸν πατέρα του καὶ τὴ μάνα του παραπάνω ἀπὸ μένα δὲν εἶναι ἄξιος μαθητής μου. Κι ὅποιος ἀγαπάει τὸ γιό του ἤ τὴ θυγατέρα του παραπάνω ἀπὸ μένα δὲν εἶναι ἄξιος μαθητής μου». Κι ἔτσι ἀπαλλαγμένοι ἀπ᾽ ὅλα τὰ ὑλικὰ εἴδωλα προσφέρουμε τοὺς ἑαυτούς μας ὁλοκληρωτικὰ στὸ Θεὸ καὶ ὑψωνόμαστε σ᾽ ἕνα διάλογο ἀγάπης ἀποκλειστικὰ μαζί Του. Ὁ Χριστιανὸς ποὺ ἔχει μέσα του, πάνω ἀπ᾽ ὅλες τὶς ἀγάπες, τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἔχει ἀγάπη καὶ γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο. Τὴν ἀγάπη ἐκείνη ποὺ ἀποτελεῖ ἄφθαρτη καὶ ἀνεξάντλητη πραγματικότητα. Τὴν ἀγάπη ποὺ τὴν ἐκφράζει μὲ ὅλη του τὴ ζωή, μὲ τὰ ἔργα του ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν πίστη του, ἤ καλύτερα ἀπὸ τὴν προσωπική σχέση του μὲ τὸ Χριστὸ μέσα στὴν Ἐκκλησία. Κι ἔτσι ὁμολογεῖ τὸ Χριστὸ μὲ τὸ λόγο καὶ τὴ ζωή του, ὅπως οἱ Ἅγιοι.

Ἡ ζωὴ ὅλη τῶν Ἁγίων, τὰ θαυμαστά τους ἔργα εἶναι μιὰ ἔμπρακτη ἐκδήλωση καὶ  ἐπιβεβαίωση τῆς πίστης τους στὸ Θεό, εἶναι ἡ ὁμολογία τους μὲ τὴν ὁποία δοξάζεται ὁ Θεὸς καὶ εὐεργετοῦνται οἱ ἄνθρωποι. Ἡ ζωὴ καὶ τὰ ἔργα τῶν Ἁγίων, τὸ αἷμα τῶν μαρτύρων καὶ τὰ δάκρυα τῶν ὁσίων, ἀποτελοῦν τὴν καλὴ ὁμολογία καὶ τὴ μαρτυρία Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ εἶναι πάνω ἀπ᾽ ὅλα τὰ ἀνθρώπινα ἔργα. Ἀντὶ γιὰ ὅλα αὐτὰ δὲν ἀξίζει ὅλος ὁ κόσμος, μᾶς εἶπε σήμερα ὁ Ἀπόστολος.

Κάποτε οἱ ἄνθρωποι, ἀγαπητοὶ μου ἀδελφοί, θὰ ἐμφανιστοῦν μπροστὰ στὸ Θεό καὶ τότε πολλοὶ θαυματοποιοὶ καὶ προφῆτες θὰ περιμένουν νὰ τοὺς ἀναγνωρίσει ὁ Θεός, λέγοντας: «Κύριε, ἐμεῖς δὲν εἴμαστε ποὺ καὶ προφητεῖες καὶ θαύματα κάναμε στὸ ὄνομά σου»; Καὶ ὁ Κύριος θὰ τοὺς πεῖ: «Ποτὲ δὲν σᾶς γνώρισα· πηγαίνετε ἀπὸ ἐμένα, ἐσεῖς ποὺ κάνατε τὴν ἀνομία».

Πόσοι θὰ φανοῦμε τότε ποιοὶ εἴμαστε στ᾽ ἀλήθεια, πόσοι ποὺ τώρα παίρνοντας γιὰ σημαία μας τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, κάνουμε ἔργα ἀνομίας, ποὺ καμμία σχέση μὲ τὸ Χριστὸ δὲν ἔχουν. Μπορεῖ πραγματικὰ κανεὶς νὰ ξεγελᾶ τὸν ἑαυτό του, νὰ καταπλήττει τοὺς ἀνθρώπους, ὁ σκοπὸς ὅμως δὲν εἶναι αὐτός. Ὁ σκοπὸς εἶναι ὁ   ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, μὲ ὅσα λέει καὶ κυρίως μὲ ὅσα πράττει, νὰ ὁμολογεῖ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ στοὺς ἀνθρώπους. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως