ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΗΣ  ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

Ἰω. δ΄ 5-42

«ὃς δ΄ ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τόν  αἰῶνα»

         Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ὁ προαιώνιος Λόγος τοῦ Θεοῦ ποὺ φανερώθηκε στὸν κόσμο «ἐν σαρκὶ», ἔδωσε ἀντάλλαγμα τόν ἑαυτὸ Του γιὰ νὰ σωθοῦν οἱ πολλοὶ καὶ τερμάτισε τό κράτος τῆς ἁμαρτίας. Στὴν Ἁγία Γραφὴ ἀποκαλύπτεται ἡ θεία Του προέλευση, ὁ σκοπὸς  τῆς παρουσίας Του πάνω στὴ γῆ, ἀλλὰ καὶ ὁ τρόπος  μὲ τὸν ὁποῖο ἐπενεργεῖ κάθε φορὰ ἡ Θεία Πρόνοια.

Στὴν εὐαγγελικὴ περικοπὴ ποὺ ἀκούσαμε σήμερα βλέπουμε τόν Κύριο νὰ δείχνει τόν δρόμο τῆς σωτηρίας σὲ μιὰ Σαμαρείτιδα γυναῖκα, ἡ ὁποία μόλις ἀντιλαμβάνεται ὅτι μπροστὰ της βρίσκεται ὁ Μεσσίας, γιὰ τὸν ἐρχομὸ τοῦ ὁποίου εἶχε μία μικρὴ πίστη καὶ ἐλπίδα, μέσα σὲ λίγες στιγμὲς γίνεται νοσταλγὸς τῆς ζωῆς τοῦ φωτός, μετανοεῖ γιὰ  τὴν ἁμαρτωλὴ ζωὴ ποὺ ἔκανε μέχρι τότε καὶ σώζεται.

Ἡ Σαμαρείτιδα πίστεψε πὼς ὁ Κύριος πράγματι εἶναι τὸ «ὕδωρ τὸ ζῶν», ἀπὸ τὸ ὁποῖο ὅποιος γευθεῖ «οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα». Πίστεψε πὼς ὁ Κύριος εἶναι ἡ «πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον», εἶναι ἡ πηγὴ τοῦ νεροῦ ποὺ δὲν στερεύει, ἀλλὰ ἀναβλύζει πάντοτε καὶ χαρίζει τὴν αἰώνια ζωή.

Τὸ «ὕδωρ τό ζῶν», τὸ ὁποῖο φωτίζει, ἁγιάζει καὶ χαριτώνει ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη, εἶναι ἡ Θεία Χάρις, ποὺ προσφέρεται ἀπὸ τὸ Θεὸ στὸν κόσμο «διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ  ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ». Εἶναι ὁ ἰδιαίτερος τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο φανερώνεται ἡ ἀγάπη καὶ ἡ εὔνοια τοῦ Θεοῦ πρὸς τὰ πλάσματὰ Του. Εἶναι ἡ σωτήρια δύναμη, ποὺ δίνει τὴ δυνατότητα σὲ κάθε ἄνθρωπο νὰ κάνει κτῆμα του τὴν ἀπολύτρωση, ἡ ὁποία ἀπορρέει ἀπὸ τὸν Σταυρὸ τοῦ Κύριου καὶ τὴ θυσία Του πάνω στὸ Γολγοθᾶ.

Ἡ Θεία Χάρις, ποὺ δίνεται στὸν ἄνθρωπο σὰν δωρεά, εἶναι ἀπαραίτητη ἐπειδὴ καλλιεργεῖ μέσα στὶς ψυχές μας αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε πνευματικὴ ζωή. Εἶναι αὐτὴ ποὺ μᾶς προετοιμάζει  κατάλληλα γιὰ νὰ ὁδηγηθοῦμε στὴν μέλλουσα, τὴν αἰώνια ζωή, στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Προσφέρεται διαρκῶς στοὺς πιστούς, διατηρεῖται μέσα στὴν Ἐκκλησία καὶ μεταδίδεται μὲ τὰ Ἅγια καὶ Ἱερὰ μυστήρια, τὰ ὁποῖα βοηθοῦν στὴν πνευματική τους πρόοδο, ἐνῶ ἡ συμμετοχή τους  σὲ αὐτὰ τοὺς χαριτώνει καὶ τοὺς σώζει.

Στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποκαλύφθηκε ἡ ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, ἡ δὲ Θεία Χάρις παρέχεται σὰν δωρεά, ἐφ’ ὅσον συμμετέχουμε στὸ κατ’ ἐξοχὴν μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, τὴ Θεία Εὐχαριστία, ποὺ εἶναι τὸ μυστήριο τῆς κοινωνίας τῶν πιστῶν μὲ τὸν Θεὸ ἀλλὰ καὶ μεταξὺ τους. Ὅλη ἡ Θεία Οἰκονομία συγκεφαλαιώνεται στὴν τέλεση αὐτοῦ τοῦ μυστηρίου καὶ ὁλόκληρη ἡ ζωὴ τοῦ χριστιανοῦ βρίσκει τό σωστὸ προσανατολισμὸ της μέσα σὲ αὐτό. Ἀποτελεῖ τὴν τελικὴ καὶ μεγαλύτερη δωρεὰ τοῦ Θεοῦ καὶ γι’ αὐτὸ τὸν λόγο ὁ ἅγιος Νικόλαος Καβάσιλας παρουσιάζει τὴ Θεία  Εὐχαριστία σὰν «ὁλοκλήρωση τῆς ζωῆς τοῦ πιστοῦ».

Ἡ συχνὴ συμμετοχή μας στὴ Θεία Εὐχαριστία εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ τὴ διατήρηση καὶ τὴν τελειοποίηση τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς, γι’ αὐτὸ καὶ κάθε φορὰ ποὺ ὁ πιστὸς συμμετέχει στὴ Θεία Λειτουργία καλεῖται συγχρόνως νὰ προσέρχεται καὶ στὴ Θεία Εὐχαριστία, ἐφ’ ὅσον δὲν συντρέχει κάποιο κανονικὸ κώλυμα.

Ἡ ἀδικαιολόγητη ἀποχὴ ἀπὸ τὴ Θεία Εὐχαριστία ἀποτελεῖ σοβαρὴ παράλειψη γιὰ τὴν πνευματικὴ μας ζωή, χωρὶς αὐτὸ φυσικὰ νὰ σημαίνει ὅτι ἡ συμμετοχὴ τοῦ ἀνθρώπου στὸ Μυστήριο ἐπιβάλει καὶ τὴν ἀναμαρτησία του. Κανεὶς δὲν εἶναι ἀναμάρτητος, ἀλλὰ καὶ κανεὶς δὲν εἶναι πραγματικὰ ἄξιος νὰ γίνει κοινωνὸς τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ.

Το Μυστήριο προσφέρεται «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν τὴν αἰώνιον», ὁ δὲ πιστὸς, ποὺ καταξιώνεται μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ συμμετάσχει σὲ αὐτό, ἐνισχύεται στὸν πνευματικὸ ἀγῶνα καὶ στὴν πνευματική του προσπάθεια. Ἀλλὰ, γιὰ νὰ δεχθοῦμε τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ μετάνοια εἶναι ἡ βασικὴ προϋπόθεση. Αὐτὸ ἔκανε ἡ Σαμαρείτιδα τῆς σημερινῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς: μετανόησε καὶ σώθηκε.

Ὅμως στὸ σημεῖο αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ προσέξουμε καὶ νὰ μὴν ἐπαναπαυόμαστε μὲ τὴν τυχὸν ἐπιτυχία μας, διότι οἱ παγίδες τοῦ πονηροῦ εἶναι πολλές. Δὲν ἀρκεῖ μόνο νὰ δεχθοῦμε τὴ Θεία Χάρη, μὰ θὰ πρέπει νὰ εἴμαστε ἄξιοι καὶ νὰ τὴ διατηρήσουμε. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς χρειάζεται ὁ ἐξομολόγος, τὸν ὁποῖο πρέπει ἀπαραιτήτως νὰ συμβουλευόμαστε, ὥστε νὰ μᾶς καθοδηγεῖ σωστὰ νὰ ἀγωνιζόμαστε ἀνάλογα ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας καὶ νὰ προκόβουμε στὴν ἀρετὴ. Μόνον ἔτσι, αὐτὸ ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ τὸ πραγματοποιήσουμε ἐμεῖς σὰν θνητοὶ καὶ φθαρτοὶ μὲ τὶς δικές μας  δυνάμεις, θὰ μᾶς τὸ δώσει ὁ Θεός.

Ἡ Σαμαρείτιδα, ὅταν βλέπει τὶς πρῶτες ἀκτῖνες τῆς σωτηρίας της καὶ γεύεται ἀπὸ τὸ «νερὸ τῆς ζωῆς», ἐγκαταλείπει τὰ πάντα, γίνεται κήρυκας καὶ ἀπόστολος τοῦ εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, τὸ ὁποῖο καὶ διαδίδει στὰ Ἔθνη. Ἐμεῖς,  ἀπὸ  τὴ στιγμὴ ποὺ θὰ μετανοήσουμε καὶ θὰ δεχθοῦμε τὴ  Θεία Χάρη, «τὸ ὕδωρ τὸ ζῶν», ἂς ἐναποθέσουμε τὰ πάντα μὲ ἐμπιστοσύνη στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, ἐπειδὴ Αὐτὸς εἶναι ποὺ θὰ καθοδηγήση τὰ βήματά μας στὸ σωστὸ δρόμο γιὰ τὴ σωτηρία μας.

Ἀδελφοὶ μου, μποροῦμε νὰ σωθοῦμε καὶ πρέπει νὰ σωθοῦμε, γιατὶ τὸ θέλει ὁ Θεός. Δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ πλησιάσουμε τὴν πηγὴ ἀπὸ ὅπου ἀπορρέει τὸ ἔλεος Του, νὰ γευθοῦμε τὸ νερὸ τὸ ζωντανὸ ὥστε νὰ ξεδιψάσουμε, νὰ δεχθοῦμε τὴν ἀλήθεια Του καὶ νὰ τὴ ζήσουμε. Στὴν ἐποχὴ μας ἔχουμε τὰ πάντα, ἀλλὰ μᾶς λείπει ὁ Θεός. Λείπει ἀπὸ τὸν κόσμο ἡ πηγὴ τῆς Ζωῆς. Ἂς ἀφήσουμε λοιπὸν τὶς βιοτικὲς μέριμνες καὶ ἂς φροντίσουμε νὰ σώσουμε τὴν ψυχή μας, συμμετέχοντας στὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας. Μόνον ἔτσι «ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ  ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος…» θὰ εἶναι πάντοτε μαζὶ μας. Ἀμήν.

 Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως