ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΩΝ  ΒΑΪΩΝ

Ἰω. ιβ΄, 1-18

Δύο γεγονότα μᾶς ἀφηγεῖται τό ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τῶν Βαΐων: τήν ἄλειψη τοῦ Ἰησοῦ μέ πολύτιμο μύρο ἀπό τή Μαρία, τήν ἀδελφή τοῦ Λαζάρου καί τή θριαμβευτική εἴσοδο τοῦ Ἰησοῦ στά Ἱεροσόλυμα. Στό ἐπεισόδιο τῆς ἀλείψεως μέ μῦρο βλέπει ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς ἕνα προανάκρουσμα τοῦ πάθους καί τοῦ ἐνταφιασμοῦ του: «Ἄφες αὐτήν», λέγει πρός τόν Ἰούδα πού δυσανασχετεῖ γιά τήν σπατάλη καί πού ἐνδιαφέρεται δῆθεν γιά τούς πτωχούς, «εἰς τήν ἡμέραν τοῦ ἐνταφιασμοῦ μου τετήρηκαν αὐτό. Τούς πτωχούς γάρ πάντοτε ἔχετε μεθ’ ἑαυτῶν, ἐμέ δέ οὐ πάντοτε ἔχετε». Βέβαια τά λόγια αὐτά δέν στρέφονται κατά τῆς ἀγαθοεργίας καί τῆς φιλοπτωχίας˙ ἀλλά ὑπάρχουν στιγμές σημαντικές πού ἡ ἀγαθοποιός δράση πρέπει νά δώσει τή θέση της σέ μιά προσωπική λατρευτική ἐνατένιση τοῦ Κυρίου, σέ μιά ἐκδήλωση εὐγνωμοσύνης πρός τόν Σταυρωμένο καί Ἀναστημένο Χριστό. Μέσα στήν πλούσια ἀγαθοεργό δράση κινδυνεύει κανείς νά ξεχάσει τό δοτήρα τῶν ἀγαθῶν, τήν πηγή παντός ἀγαθοῦ. Γι’ αὐτό καί ὁ πιό δραστήριος ἀκόμη χριστιανός ἔχει ἀνάγκη ἀπό καιρό σέ καιρό ν’ ἀνανεώνει τά κίνητρα τῆς δραστηριότητάς του σέ μία προσωπική συνάντηση μέ τόν Κύριο.

Μετά τό ἐπεισόδιο αὐτό, πού ἔγινε στό σπίτι τοῦ Ἀναστημένου Λαζάρου, ὁ λαός γεμάτος ἐνθουσιασμό ὑποδέχεται τόν Χριστό πού εἰσέρχεται στά Ἱεροσόλυμα. Ἡ κραυγή «ὡσαννά», πού σημαίνει σῶσε μας, «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν όνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ» δείχνει ὅτι ὁ λαός βλέπει τόν Ἰησοῦ σάν τόν ἐλευθερωτή βασιλιά πού θά δώσει τή λύση στά προβλήματά του. Καί εἶναι πραγματικά βασιλιάς ὁ Ἰησοῦς, τοῦ ὁποίου ἡ δόξα ὅμως συνίσταται στό σταυρό, ἡ δύναμή Του στήν ἀγάπη καί τή συγχωρητικότητα καί ἡ ἐπικράτειά Του βρίσκεται στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Ἡ βασιλεία πού διακηρύσσει σ’ ὅλη Του τή ζωή καί μέ τό θάνατό Του θεμελιώνει «οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου».

Ὁ ἄνθρωπος τοῦ κόσμου τούτου θέλει τή σιγουριά καί τή δύναμη, θέλει νά ἐξασφαλισθεῖ μέ τήν ἐξουσία˙ κάνει ὅτι μπορεῖ γιά νά σταθεῖ γερά στά πόδια του. Πολλές φορές μισεῖ θανάσιμα, γιατί ἔτσι μόνο πετυχαίνει τό σκοπό του. Ἡ βασιλεία τοῦ Χριστοῦ δέν ἔχει σχέση μέ τά ἐξωτερικά κοσμικά σχήματα, μέ τήν ὀργάνωση, μέ τή δύναμη˙ εἶναι βασιλεία ἀγάπης καί εἰρήνης. Γι’ αὐτό καί ὁ βασιλιάς Χριστός μπαίνει στά Ἱεροσόλυμα καθισμένος πάνω σ’ ἕνα γαϊδουράκι, ἐκπληρώνοντας ἔτσι σχετική προφητεία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Καί ὁ θρόνος πρός τόν ὁποῖο σπεύδει νά ἐγκατασταθεῖ εἶναι ὁ Σταυρός. Εἶναι πολύ χαρακτηριστικό ὅτι ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης συνδέει τή δόξα μέ τό σταυρό˙ κι ὅταν λέγει ὅτι «ἐδοξάσθη» ὁ Ἰησοῦς, ἐννοεῖ ὅτι σταυρώθηκε καί διά τοῦ Σταυροῦ ὁδηγήθηκε στό θρίαμβο τῆς Ἀναστάσεως.

Ὁ Σταυρός ὅμως τοῦ Χριστοῦ, ἀγαπητοί μου, δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνα σημαντικό γεγονός τοῦ παρελθόντος πού τέμνει σάν ὁρόσημο στήν ἱστορία. Εἶναι ἕνα γεγονός συνεχῶς παρόν μέσα στόν κόσμο, πού φανερώνει τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ˙ εἶναι ἡ μεγαλειώδης ἀποκάλυψη τῆς θείας στοργῆς καί τό ἀποκορύφωμα τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ γιά τή λύτρωση τῆς ἀνθρωπότητας.

Μπροστά στό Σταυρό τοῦ Χριστοῦ προκαλεῖται ὁ κάθε ἄνθρωπος νά πάρει θέση˙ διότι ἀδιάφορος δέν μπορεῖ νά μείνει κανείς. Ἡ ἄρνηση τῆς λυτρωτικῆς προσφορᾶς τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἀπόρριψη τοῦ «Λύτρου» πού προσφέρει γιά ἐξαγορά τῆς αἰχμάλωτης ἀνθρωπότητας, θά σημαινε ἀσύγνωστη ἄγνοια γιά τήν τραγική κατάσταση φθορᾶς καί θανάτου στήν ὁποία βρίσκεται ὁ ἄνθρωπος, θά σήμαινε φαρισαϊκή ἔπαρση γιά τήν ἀξία τῶν ἔργων καί τῆς ζωῆς μας, θά σήμαινε, τέλος, ἀχάριστη διάθεση ἔναντι τῆς θυσιαζόμενης ἀγάπης.

Ἡ εὐαγγελική αὐτή περικοπή, πού ἀποτελεῖ ἕνα προανάκρουσμα τῆς ἱστορίας τοῦ πάθους ἀλλά καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, μᾶς καλεῖ νά πάρουμε θέση μέ ὅλη τήν ὕπαρξή μας ἔναντι τοῦ ζωηφόρου Σταυροῦ. Ἀπό τό ἄν θά τοποθετηθεῖ κανείς ὅπως ὁ Ἰούδας ἤ ὅπως ἡ Μαρία, ὅπως οἱ Φαρισαῖοι ἤ ὅπως οἱ μαθητές, θά ἐξαρτηθεῖ ὁ θάνατος ἤ ἡ ζωή του. Ἀμήν.

 Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως