ΚΥΡΙΑΚΗ  Ε΄  ΝΗΣΤΕΙΩΝ

(Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας)

Μρκ. ι΄, 32-45

Ἡ Πέμπτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, εἶναι ἀφιερωμένη στή μνήμη τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας.

Λίγο πρίν ἀπό τά ἄχραντα πάθη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί γιά τήν καλύτερη προετοιμασία μας, ὥστε νά μετάσχουμε ἄξια στήν κάμινο τοῦ Σταυροῦ καί στήν εὐφροσύνη τῆς Ἀναστάσεως, ἡ Ἐκκλησία μᾶς παρουσιάζει στό πρόσωπο τῆς Ὁσίας Μαρίας ἕνα τέλειο πρότυπο καί ὑπόδειγμα ἀληθινῆς καί ὁλοκληρωμένης μετανοίας.

Ἡ ἁμαρτία ἀποτελεῖ τή μεγαλύτερη τραγωδία γιά τόν ἄνθρωπο. Τή θλιβερότερη ἀποτυχία! Τήν πιό ἀξιοδάκρυτη ἀλλοτρίωση! Δέν μολύνει ἁπλῶς τό σῶμα καί τήν ψυχή μας. Δέν διαταράσσει ἁπλῶς τίς σχέσεις μας μέ τόν κόσμο, μέ τό περιβάλλον μας καί μέ τόν ἴδιο τόν ἑαυτό μας. Κάνει κάτι πολύ χειρότερο: μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Θεό. Μᾶς καθιστᾶ ξένους πρός Αὐτόν καί μᾶς στερεῖ τήν σωτήρια χάρη του. Ὁ ἄνθρωπος χωρίς τήν χάρη τοῦ Θεοῦ μένει σκοτισμένος, ταλαίπωρος, νεκρός πνευματικά! Ἔχει ὄνομα μονάχα ζωντανοῦ, ἀλλά στήν πραγματικότητα κεῖται νεκρός ἀνέλπιδος, «πτῶμα ἐξαίσιον» (Ἰώβ 20,5).

Ὅμως ὁ Θεός δέν ἔπλασε τόν ἄνθρωπο μέ προορισμό τήν ἀπώλεια. Οὔτε ἦταν στό σχέδιο Του νά βλέπει τά πλάσματά του νά γίνονται ἐπίχαρμα (ἀφορμή χαρᾶς) τοῦ διαβόλου καί κληρονόμοι τῆς κολάσεως. Γι’ αὐτό καί «ἔκλινε οὐρανούς καί κατέβη» καί ἔγινε ἄνθρωπος, ἑνώνοντας τή θεϊκή φύση του μέ τήν ἀνθρώπινη, σέ μία μοναδική καί ἀνεπανάληπτη ἕνωση, ὥστε νά μᾶς ἀνοίξει δρόμο σωτηρίας. Καί ἀφοῦ μᾶς ὑπέδειξε ὁδούς σωτηρίας μέ τό λόγο καί τό πανάγιο παράδειγμά Του, καταδέχθηκε νά ὑποστεῖ τά φρικτά πάθη καί τόν ἐξευτελιστικό θάνατο πάνω στό Σταυρό καί τήν τριήμερη Ταφή, ἑκουσίως μέ τή θέλησή Του, ὥστε νά πηγάσει σέ μᾶς κρουνούς ἀφέσεως, νά θεραπεύσει τήν ἀρρώστεια τῆς ξεπερασμένης φύσεως μας, νά μεταμορφώσει τήν ἀσθένεια μας σέ δύναμη καί νά μᾶς περάσει ἀπό τή φθορά στήν ἀφθαρσία, ἀπό τόν θάνατο στή ζωή καί ἀπό τή γῆ στόν οὐρανό διά τῆς τριημέρου ἐκ νεκρῶν Ἀναστάσεως Του, γενόμενος γιά κάθε πιστό τό ἀληθινό Πάσχα, τό πέρασμα.

Αὐτή ἡ σωτήρια οἰκονομία τοῦ Θεοῦ θά προσφερθεῖ γι’ ἄλλη μία φορά κατά τρόπο ὑπερφυῆ καί ἐξαιρετικό τώρα πού πλησιάζει ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα. Θά προσφερθεῖ ὡς δῶρο θεοπρεπές καί μοναδικό πρός ὅλους. Ὅλοι θά κληθοῦμε νά γίνουμε μέτοχοι τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας. Πρός ὅλους θά ἀπευθυνθεῖ τό «Δεῦτε πόμα πίωμεν καινόν» καί τό «Δεῦτε λάβετε φῶς ἐκ τοῦ ἀνεσπέρου φωτός». Ὅλοι εἴμαστε ὑποψήφιοι γιά σωτηρία, γιά μετοχή στή ζωή τοῦ Ἀναστάντος! Ὅμως, πῶς θά ἀξιοποιήσουμε αὐτή τήν ὑποψηφιότητα; Πῶς θά κατορθώσουμε νά γίνουμε μέτοχοι χαρᾶς καί ἀγαθῶν αἰωνίων; Πῶς θά γίνουμε κοινωνοί τοῦ φωτός καί τῆς ζωῆς πού θά πηγάσει ἀπό τόν ἄδειο Τάφο τοῦ Χριστοῦ, χαράματα τῆς «Μιᾶς τῶν Σαββάτων τῆς κλητῆς καί ἁγίας ἡμέρας» τῆς ὄντως Κυριακῆς; Τήν ἀπάντηση τή δίνει ἡ Ἁγία Μαρία ἡ Αἰγυπτία, ἡ κατ’ ἐξοχήν Ἁγία τῆς μετανοίας με τό ἅγιο παράδειγμά της.

Ἐργάτρια ἀπό μικρή τῆς αἰσχρῆς ἁμαρτίας, στόμα τοῦ Ἅδου καί θύρα ἀπωλείας γιά πάμπολλες νεανικές ψυχές, ξόβεργα τοῦ διαβόλου, πού παγίδευσε στήν ψυχώλεθρη πορνεία τόσους καί τόσους νέους ἐπί δεκαεφτά ὁλόκληρα χρόνια, ἐμόλυνε τόσες εἰκόνες ἔμψυχες τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται στιγμή πού μετανοεῖ. Συντρίβεται τό κάστρο τῆς δουλείας της στά πάθη τῆς ἀτιμίας καί προσπέφτει στά ἡλότρητα, τά τρυπημένα ἀπό τά καρφιά, πόδια τῆς Σταυρωμένης Ἀγάπης. Ἀλλάζει ριζικά ζωή. Ἀναβαπτίζεται στά δάκρυα τῶν θρήνων της. Μέ νηστεία καί ἄσκηση ὑπεράνθρωπη, νεκρώνει τήν ἡδυπάθεια καί τά ἄτακτα σκιρτήματα τῆς σαρκός. Κατά τό πατερικό λόγιο «δίνει αἷμα καί λαμβάνει πνεῦμα». Θυσιάζει σάρκα καί δέχεται τή χάρη τοῦ Θεοῦ τήν «σωτήριον πᾶσιν ἀνθρώποις» (Τιτ. 2,12). Αὐτή ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ τή μεταμορφώνει καί τήν ἀναδεικνύει Νύμφη τοῦ Χριστοῦ, Μητέρα τῆς Ἐκκλησίας καί στῦλο τῆς εὐσεβείας.

Σαρανταεφτά ὁλόκληρα χρόνια στήν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνου ἡ Μαρία ἔκλαιγε τίς ἁμαρτίες της. Ἔκλαιγε καί ἐστέναζε ἀσταμάτητα σάν πληγωμένο πουλί. Θρηνοῦσε καί δέν ἔπαυε οὔτε στιγμή νά ζητάει τό ἔλεος καί τή συγχώρηση τοῦ αἰώνιου Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας. Γυναῖκα μόνη σ’ ἕνα τόπο ἀφάνταστα σκληρό καί ἀπαράκλητο.

Ὅλα αὐτά τά χρόνια ἡ Ὁσία Μαρία ἐργαζόταν τό σωτήριο ἔργο τῆς μετανοίας καί τῆς ἐπιστροφῆς στό Χριστό. Γιά τήν ἰσόβια (ἐκούσια) ὑπερφυσική κακοπάθεια καί γιά τήν αὐτοπροαίρετη σταύρωση ἔλαβε ὄχι ἁπλῶς τήν ἄφεση καί τή συγγνώμη, ἀλλά καί ἔγινε «θείας κοινωνός φύσεως» μέτοχος Θεοῦ. Ἰσάξια καί ἰσοστάσια τῶν πιό μεγάλων Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας σέ τρόπο, ὥστε ὄχι μία, ὅπως συνήθως, μά δύο φορές τό χρόνο νά γιορτάζουμε τήν μνήμη της. Τήν πρώτη Ἀπριλίου σταθερά καί τήν Πέμπτη Κυριακή τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς, ὅποτε αὐτή πέφτει. Φέτος οἱ δύο αὐτές ἡμέρες συμπίπτουν.

Εἴθε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μέ τή βοήθεια καί τίς πρεσβεῖες τῆς πάνσεμνης Νύμφης τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ὁσίας Μαρίας, πού μετήλλαξε τή δουλεία τῆς Αἰγύπτου μέ τήν ἐλευθερία τῆς Ἄνω Ἱερουσαλήμ, νά φθάσουμε ἐν μετανοίᾳ στά Πάθη τά σεπτά τοῦ Κυρίου μας, νά θάψουμε μέσα στόν ζωοδόχο Τάφο Του τόν παλιό ἄνθρωπο της ἁμαρτίας, πού κουβαλάμε μέσα μας, καί νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό τά δεσμά τῶν παθῶν καί τοῦ θανάτου ὁ Ἐλευθερωτής τῶν ψυχῶν ἀνασταίνοντάς μας μαζί Του σέ νέα ζωή Χάριτος κατά τήν λαμπροφόρα καί μεγάλη ἡμέρα τῆς ἐγέρσεως του. Ἀμήν.

 Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως