ΚΥΡΙΑΚΗ  ΤΟΥ  ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

(Ἰω. 5, 1–15)

Τετάρτη Κυριακή τοῦ Πάσχα σήμερα, ἀδελφοί, καί ἡ Ἐκκλησία διαβάζει τήν εὐαγγελική περικοπή, ἡ ὁποία ἀναφέρεται στή θεραπεία τοῦ παραλύτου στή Βηθεσδά καί θά ἀποδώσουμε τώρα στή νέα ἑλληνική γλώσσα:

 «Ἐκεῖνο τόν καιρό ἀνέβηκε ὁ Ἰησοῦς στά Ἱεροσόλυμα. Κοντά στήν προβατική πύλη, στά Ἱεροσόλυμα, ὑπάρχει μία δεξαμενή μέ πέντε στοές, πού ἑβραϊκά ὀνομάζεται Βηθεσδά. Σ’ αὐτές τίς στοές κείτονταν πολλοί ἄρρωστοι, τυφλοί, κουτσοί, παράλυτοι πού περίμεναν νά ἀναταραχθεῖ τό νερό· γιατί, ἀπό καιρό σέ καιρό, ἕνας ἄγγελος Κυρίου κατέβαινε στή δεξαμενή κι ἀνατάραζε τά νερά· ὅποιος, λοιπόν, ἔμπαινε πρῶτος μετά τήν ἀναταραχή τοῦ νεροῦ, αὐτός γινόταν καλά, ὅποια κι ἄν ἦταν ἡ ἀρρώστια πού τόν ταλαιπωροῦσε. Ἐκεῖ ἦταν κι ἕνας ἄνθρωπος, ἄρρωστος τριάντα ὀχτώ ὁλόκληρα χρόνια! Ὅταν τόν εἶδε ὁ Ἰησοῦς κατάκοιτο γνωρίζοντας πώς ἦταν ἔτσι γιά πολύ καιρό, τόν ρώτησε: «Θέλεις νά γίνεις καλά;» «Κύριε», τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ ἄρρωστος, «δέν ἔχω κανέναν νά μέ βάλει στή δεξαμενή μόλις ἀναταραχτοῦν τά νερά · ἔτσι, ἐνῶ ἐγώ προσπαθῶ νά πλησιάσω μόνος μου, πάντοτε κάποιος ἄλλος κατεβαίνει στό νερό πρίν ἀπό μένα». Ὁ Ἰησοῦς τοῦ λέει: «Σήκω πάνω, πάρε τό κρεβάτι σου καί περπάτα». Κι ἀμέσως ὁ ἄνθρωπος ἔγινε καλά, σήκωσε τό κρεβάτι του καί περπατοῦσε. Ἡ μέρα πού ἔγινε αὐτό ἦταν Σάββατο. Ἔλεγαν, λοιπόν, οἱ Ἰουδαῖοι ἄρχοντες στό θεραπευμένο: «Εἶναι Σάββατο καί δέν ἐπιτρέπεται νά σηκώσεις τό κρεβάτι σου». Αὐτός ὅμως τούς ἀπάντησε: «Ἐκεῖνος πού μ’ ἔκανε καλά, ἐκεῖνος μου εἶπε «πάρε τό κρεβάτι σου καί περπάτα». Τόν ρώτησαν: «Ποιός εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού εἶπε «πάρε τό κρεβάτι σου καί περπάτα;». Ὁ θεραπευμένος, ὅμως, δέν ἤξερε νά πεῖ ποιός ἦταν, ἐπειδή ὁ Ἰησοῦς εἶχε φύγει ἀπαρατήρητος ἐξαιτίας τοῦ πλήθους πού ἦταν μαζεμένο ἐκεῖ. Ἀργότερα, ὁ Ἰησοῦς τόν βρῆκε στό ναό καί τοῦ εἶπε: «Βλέπεις, ἔχεις γίνει καλά· ἀπό δῶ καί πέρα μήν ἁμαρτάνεις, γιά νά μήν πάθεις τίποτα χειρότερο». Ὁ ἄνθρωπος ἔφυγε ἀμέσως κι ἀνάγγειλε στούς Ἰουδαίους ἄρχοντες ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἦταν αὐτός πού τόν γιάτρεψε».

 Ἀντί ἄλλου κηρύγματος ἄς ἀκούσουμε κάποια σχόλια τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου πάνω στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή καί ἰδιαίτερα πάνω στό «θέλεις ὑγιής γενέσθαι;».

 «Τριάντα ὀκτώ, λοιπόν, ὁλάκερα χρόνια πάλευε ὁ παραλυτικός καί μαστιζόταν διαρκῶς ἀπό βαριά κι ἀνίατη ἀρρώστια, χωρίς οὔτε στιγμή ποτέ νά τοῦ ξεφύγει βλάσφημη κουβέντα, οὔτε παράπονο ἤ κατηγορία ἐνάντια στό Δημιουργό του, ἀλλά μέ γενναιότητα καί πολλή κατά Θεόν ἀξιοπρέπεια ὑπέμενε ὅλη ἐκείνη τή συμφορά. Κι ἀπό ποῦ φαίνεται αὐτό; -θά μοῦ πεῖ κάποιος· διότι δέν μᾶς λέει, οὔτε μᾶς διδάσκει, μέ σαφήνεια τό Εὐαγγέλιο γιά τή μέχρι τότε ζωή τοῦ παραλυτικοῦ, πλήν τῆς πληροφορίας ἐκείνης πού μᾶς φανέρωσε ὁ ἴδιος, ὅτι δηλαδή γιά τριάντα ὀχτώ χρόνια βασανιζόταν κατάκοιτος ἀπ’ τήν ἀρρώστια αὐτή. Ὅμως, τό ὅτι δέν ζορίστηκε ὅλα αὐτά τά χρόνια, οὔτε ἀγανάκτησε, οὔτε ἀπογοητεύτηκε, οὔτε τόν ἐγκατέλειψε ἡ ἐλπίδα του, αὐτό οὔτε ὁ ἴδιος τό εἶπε, οὔτε βγαίνει ἀπό τή διήγηση τῆς Γραφῆς.

Καί ὅμως! Καί αὐτό γίνεται φανερό στόν προσεκτικό ἀναγνώστη, πού διαβάζει μέ ἐμβρίθεια τά ἱερά κείμενα, καί ὄχι περιστασιακά ἤ ἐπιφανειακά. Διότι, ἀκούγοντας ὅτι, ὅταν τόν πλησίασε ὁ Χριστός, πού τότε δέν ἦταν γνωστή στόν κόσμο ἡ Θεία Του προέλευση, ἀλλά νομιζόταν ἀπό τούς πολλούς σάν ἕνας συνηθισμένος ἄνθρωπος, μέ τόση εὐγένεια καί εὐπρέπεια μίλησε μαζί Του, εὔκολο εἶναι νά συμπεράνεις τότε καί τήν προηγούμενη σοφία καί σύνεση τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ. Διότι ὅταν τοῦ εἶπε ὁ Χριστός: «θέλεις νά γίνεις καλά;» δέν τοῦ ἔδωσε τήν ἀπάντηση πού εὔλογα θά περίμενε κανείς, ὅτι δηλαδή, μέ βλέπεις, ἄνθρωπέ μου, τόσα χρόνια κατάκοιτο ἐδῶ ἀπ’ τήν παραλυσία μου καί κάθεσαι καί μέ ρωτᾶς ἄν θέλω νά γίνω ὑγιής; Μήπως ἦλθες νά βάλεις πόδι στή δυστυχία μου, νά μ’ ὀνειδίσεις, νά μέ περιγελάσεις καί νά διακωμωδήσεις τή συμφορά μου; Τίποτα τέτοιο οὔτε εἶπε οὔτε καν σκέφτηκε, ἀλλά μέ σεμνότητα λέει: «Ναί, Κύριε». Ὅμως, αὐτός ἐδῶ ὁ παραλυτικός, γιά νά φτάσει μετά ἀπό τόσα χρόνια νά σκέπτεται ἔτσι καί ν’ ἀποκρίνεται στό Χριστό μέ τόση ἀνεξικακία, φαίνεται καθαρά ὅτι ὅλα τά προηγούμενα χρόνια τά πέρασε μέσα σέ μία διάθεση βαθιά εὐχαριστιακή ἀπέναντί του Θεοῦ γιά τή συμφορά πού τοῦ ἔλαχε.

Μέ τή σκέψη μας, λοιπόν, στραμμένη σ’ αὐτή τήν ἱστορία, ἄς μιμηθοῦμε κι ἐμεῖς τήν ὑπομονή τοῦ συνδούλου μας· ἄς γίνει ἡ παραλυσία τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου αἰτία νά στερεωθοῦν στήν πίστη καί οἱ δικές μας καρδιές! Κι αὐτό, ἀδελφοί μου, γιατί ὄχι μόνο ἡ γιατρειά, ἀλλά καί ἡ ἀρρώστια τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ ἀποδείχθηκε γιά μᾶς ὠφέλεια ὕψιστη· ἐπειδή καί ἡ θεραπεία ἄναψε στίς ψυχές σας τόν πόθο γιά δοξολογία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί ἡ μακρά ἀσθένεια καί δοκιμασία του σᾶς προετοίμασε γιά τόν καλό ἀγώνα τῆς ὑπομονῆς καί σᾶς ἐνθάρρυνε νά ἀποκτήσετε κι ἐσεῖς αὐτό τό ζῆλο, κι ἀκόμα, μᾶς ἔδειξε τήν ἴδια τή φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ. Διότι, ἀσφαλῶς, τό γεγονός ὅτι ὁ Θεός ἐπέτρεψε νά παραδοθεῖ ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος σέ τέτοια ἀρρώστια, παρατεινόμενη μάλιστα γιά τόσα πολλά χρόνια, εἶναι δεῖγμα ὑψηλῆς κηδεμονίας καί πατρικῆς παιδαγωγίας. Γιατί, ὅπως ἀκριβῶς κάνει κι ὁ χρυσοχόος, ὅταν ρίχνει μέσα στό χωνευτήρι τό κομμάτι ἀπό χρυσάφι καί τό ἀφήνει νά δοκιμαστεῖ ἀπό τή φωτιά μέχρι ἐκείνου τοῦ σημείου πού θά δεῖ πώς ἀποκτάει τή μέγιστη καθαρότητά του, ἔτσι λοιπόν κάνει κι ὁ Θεός· ἀφήνει νά δοκιμαστοῦν οἱ ψυχές τῶν ἀνθρώπων ἀπό τά βάσανα τῆς ζωῆς, μέχρι νά γίνουν καθαρές καί διάφανες, καί νά καρπωθοῦν τή μέγιστη δυνατή ὠφέλεια ἀπό τή δοκιμασία πού πέρασαν. Ὥστε, ἀκόμα κι αὐτό τό εἶδος παιδαγωγίας μας, ἐκ Θεοῦ εἶναι δοσμένο σέ μᾶς σάν εὐεργεσία πολύτιμη». Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως