ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ

(Μτθ. κε΄ 31-46) 

Ἡ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, ἄν καὶ εἶναι γνωστὴ σὰν παραβολὴ τῆς κρίσεως, μᾶς μιλάει ὄχι γιὰ τὸ θάνατο, τὴν καταδίκη ἤ τὴ σωτηρία, ἀλλὰ γιὰ τὴ ζωή καὶ τὴν Ἀνάσταση. Γιὰ μᾶς ἡ Ἀνάσταση μπορεῖ νὰ φαίνεται μακρυά, μπορεῖ νὰ προβάλλει θαμπὰ στὰ μάτια μας, σὰν ἕνα ὅραμα: «βλέπομεν γὰρ δι᾽ ἐσόπτρου ἐν αἰνίγματι», ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Ὅμως γιὰ ἐκείνους ποὺ καθημερινὰ ζοῦν τὴν ἐντολὴ τῆς ἀγάπης, ἡ ἀνάσταση ἄρχισε ἤδη νὰ τοὺς ὁδηγεῖ στὰ δεξιὰ τοῦ θρόνου τῆς δόξας τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ.

«Πάντας ἡμᾶς φανερωθεῖναι δεῖ ἔμπροσθεν τοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, ἵνα κομίσηται ἕκαστος τὰ διὰ τοῦ σώματος πρὸς ἅ ἔπραξεν, εἴτε ἀγαθὸν εἴτε κακόν». Ὅλοι ἐμεῖς, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, πρέπει νὰ ἐμφανιστοῦμε μπροστὰ στὸ βῆμα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιὰ νὰ λάβουμε ὁ καθένας σύμφωνα μὲ αὐτὸ ποὺ ἔκανε, εἴτε καλὸ εἴτε κακό. Γιὰ τὴν ἡμέρα ἐκείνη καὶ τὴν ὥρα κανένας δὲν ξέρει. Ὅταν κάποτε οἱ Ἀπόστολοι ρώτησαν τὸν Κύριο γιὰ τὴ δεύτερη παρουσία του ἐκεῖνος τοὺς ἀπάντησε: «Οὐχ ὑμῶν ἐστι γνῶναι χρόνους καὶ καιροὺς» ποὺ ὁ Πατέρας ὅρισε μὲ τὴ δική του ἐξουσία. Ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ δὲν μᾶς φανέρωσε τὴ μεγάλη ἐκείνη ἡμέρα, «ἐν ᾗ μέλλει κρίνειν τὴν οἰκουμένην ἐν δικαιοσύνῃ», στὴν ὁποία μέλλει νὰ κρίνει τὸν κόσμο μὲ δικαιοσύνη.

Ποιὸ ὅμως θὰ εἶναι τὸ κριτήριο καὶ τὸ μέτρο στὴν κρίση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ; Ὁ νόμος τοῦ οὐράνιου κριτῆ εἶναι ἡ πίστη καὶ ἡ ἀγάπη. Ἡ πίστη στὸ πρόσωπό Του, πὼς αὐτὸς εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ποὺ ὁ Πατέρας ἀπέστειλε σωτήρα καὶ λυτρωτὴ τοῦ κόσμου. Καὶ ἡ ἀγάπη πρὸς τοὺς συναθρώπους μας, ποὺ εἶναι τέκνα τοῦ Θεοῦ καὶ ἀδελφοί μας. Αὐτὸς εἶναι ὁ κανόνας τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, ἡ «πίστις δι᾽ ἀγάπης ἐνεργουμένη», καὶ μὲ βάση αὐτὸν τὸν κανόνα ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου θὰ κρίνει τὸν κόσμο. Δὲν θὰ ἐξετάσει ὁ δίκαιος κριτὴς ἄν ὑπήρξαμε σὲ τούτη τὴ ζωὴ ἁπλῶς καλοὶ χριστιανοί, ἄν ἐκτελέσαμε μὲ ἀκρίβεια κάποια θρησκευτικὰ καθήκοντα, ἀλλὰ μαζὶ μὲ αὐτὰ καὶ πάνω ἀπ᾽ ὅλα αὐτὰ, ἄν εἴχαμε μεταξύ μας ἀγάπη, ἄν πονέσαμε κι ἄν φροντίσαμε στὴν ἀνάγκη του ὁ ἕνας τὸν ἄλλο: «ἐπείνασα γὰρ καὶ ἐδώκατέ μοι, φαγεῖν· ἐδίψησα καὶ ἐποτίσατέ με· ξένος ἤμην καὶ συνηγάγετέ με…».

Φαίνεται λοιπὸν καθαρὰ ὅτι τὸ κριτήριο κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς κρίσεως θὰ εἶναι ἡ ἀγάπη. Γίνεται ὅμως ἀναφορὰ καὶ στοὺς ἀδελφοὺς τοῦ Χριστοῦ, μὲ τοὺς ὁποίους μάλιστα ταυτίζει ὁ Χριστὸς τὸν ἑαυτό του: «Ἐφ᾽ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε». Αὐτὸ ἀκριβῶς μᾶς δίνει τὴν ἀφορμὴ νὰ δοῦμε ποιοὶ εἶναι, σύμφωνα μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τοὺς ἁγίους Πατέρες, οἱ ἀδελφοὶ τοῦ Χριστοῦ. Ὅταν κάποτε ἡ μητέρα τοῦ Χριστοῦ καὶ οἱ γιοὶ τοῦ Ἰωσήφ ζητοῦσαν νὰ δοῦν καὶ νὰ μιλήσουν στὸ Χριστό, Ἐκεῖνος ρώτησε: «τὶς ἐστιν ἡ

μήτηρ μου καὶ τίνες εἰσίν οἱ ἀδελφοί μου;» Καὶ δείχνοντας τοὺς μαθητές του εἶπε: «ἰδοὺ ἡ μήτηρ μου καὶ οἱ ἀδελφοί μου· ὅστις γὰρ ἄν ποιήσῃ τὸ θέλημα τοῦ Πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς, αὐτός μου ἀδελφὸς καὶ ἀδελφὴ καὶ μήτηρ ἐστίν». Ἀδέλφια τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὅσοι συντονίζουν τὴ ζωή τους μὲ τὶς ἐντολές του. Αὐτοὶ θὰ εἶναι καὶ οἱ ἐκ δεξιῶν εὐλογημένοι τοῦ Πατρός.

Ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ σταυρός. Ὁ σταυρὸς εἶναι ἡ κορυφαία ἐκδήλωση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Στὸ Θεὸ δὲν ὑπάρχει τροπή, ἀλλαγή, αὔξηση ἤ ἐλάττωση. Στὸ Θεὸ δὲν ἔρχεται σὲ ἀντίθεση ἡ παντοκρατορία μὲ τὴν ἄκρα ταπείνωση, ἡ δικαιοσύνη μὲ τὴν ἀγάπη. Σ᾽ ἐμᾶς τοὺς ἐμπαθεῖς μόνο ὑπάρχουν οἱ ἀντιθέσεις αὐτές. Ὁπότε ὅταν ὁ Χριστὸς «ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ», ἡ παρουσία του θὰ εἶναι ταυτόχρονα φοβερὴ καὶ εὐφρόσυνη. Θὰ εἶναι ἡ δόξα τοῦ σταυροῦ, ἡ δικαιοσύνη τῆς ἀγάπης, ἡ μεγαλοπρέπεια τῆς ταπείνωσης. Ὅσοι ἔζησαν τὸ μυστήριο τοῦ σταυροῦ στὴν προσωπική τους ζωή καὶ ἄνοιξαν μὲ τὴν ταπείνωση χῶρο στὴν καρδιά τους γιὰ νὰ κατοικήσει ἡ ἀγάπη, αὐτοὶ στὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ θὰ εὐφραίνονται.

Ἀδελφοὶ τοῦ Χριστοῦ ὅμως ὀνομάζονται καὶ οἱ ἐλάχιστοι σ᾽ αὐτὴν τὴ ζωή. Αὐτοὶ ποὺ ὑποφέρουν διάφορες θλίψεις, οἱ φτωχοί, οἱ ἀσθενεῖς, οἱ φυλακισμένοι. Ὁ Χριστὸς, ἀγαπητοὶ ἀδελφοί, καταλύοντας ὅλες τὶς διακρίσεις τοποθετεῖ τὸν ἑαυτό του στὸ τελευταῖο σκαλοπάτι τῆς κλίμακας ποὺ δημιούργησε ἡ ἀναλγησία τῶν ἀνθρώπων.

Ὁ ὑπεράνω τῶν οὐρανῶν ὀνομάζει ἀδελφούς του τοὺς τελευταίους τῆς γῆς καὶ θεωρεῖ τὴ διακονία ποὺ τοὺς παρέχεται ὡς διακονία ποὺ δίνεται στὸν Ἴδιο. Μ᾽ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀποκαθιστᾶ τὴν ἑνότητα τοῦ ἀνθρώπινου γένους. Δείχνει ἀνάγλυφα τὸ πόσο φρικτὸ ἁμάρτημα εἶναι ὁ ρατσισμός, ἡ διάκριση δηλαδὴ τῶν ἀνθρώπων, ἀνάλογα μὲ τὴν καταγωγή, τὸ χρῶμα, τὸ φύλο, τὸν πλοῦτο ἤ ἀκόμα καὶ τὴ θρησκεία. Κάθε ἔργο λοιπὸν ποὺ εἶναι ἔξω ἀπὸ τὴν ἀγάπη δὲν ἔχει καμιὰ ἀξία. Κι ὅταν οἱ τελευταῖοι αὐτῆς τῆς ζωῆς εἶναι ἀδελφοὶ τοῦ Βασιλέως τῶν Οὐρανῶν, ποιὸς μπορεῖ νὰ καυχηθεῖ ὅτι εἶναι ἀνώτερός τους; Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως