ΚΥΡΙΑΚΗ  Δ΄  ΛΟΥΚΑ

ΑΓΙΩΝ  ΠΑΤΕΡΩΝ  Ζ΄  ΟΙΚΟΥΜ.  ΣΥΝΟΔΟΥ

(Λουκ. 8, 5-15)

Ἀγαπητοί μου χριστιανοί,

Στὴ ζωὴ τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας ἔχει πάντοτε ἐξέχουσα θέση ἡ Ἱερὴ Κατήχηση. Κατήχηση εἶναι ἡ διδασκαλία ποὺ ἀπευθύνει ἡ Ἐκκλησία σὲ ὅσους ἐπιθυμοῦν νὰ βαπτισθοῦν καὶ νὰ γίνουν συνειδητὰ μέλη της. Δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι κάποιος ἀληθινὸς χριστιανός, ἐαν δὲν γνωρίζει τὶ πιστεύει καὶ πῶς πρέπει νὰ ζεῖ. Ἄν καὶ στὰ πρῶτα χρόνια οἱ προσήλυτοι κατηχοῦνταν πρῶτα πρὶν βαπτισθοῦν, ἀπὸ τότε ποὺ ἐπικράτησε ὁ νηπιοβαπτισμὸς ἡ ἐκκλησιαστικὴ Κατήχηση γίνεται μετὰ τὸ Βάπτισμα. Ἡ Ἐκκλησία κατηχεῖ ἀδιάκοπα τὰ παιδιά της μὲ πολλοὺς καὶ διαφόρους τρόπους. Μὲ τὶς ἱερές της ἀκολουθίες, μὲ τὰ Συναξάρια τῶν ἁγίων, μὲ τὰ ἁγιογραφικὰ ἀναγνώσματα, μὲ τὸ θεῖο κήρυγμα, μὲ τὰ κατηχητικὰ μαθήματα, καὶ γενικὰ μὲ ὅλο τὸ πνευματικό της πρόγραμμα. Σήμερα ἀξιοποιεῖ τὴν πολὺ γνωστὴ παραβολὴ τοῦ σπορέως γιὰ νὰ τονίσει τὴν ἰδιαίτερα μεγάλη ἀξία τῆς Κατηχήσεως ἀλλὰ καὶ τὶς προϋποθέσεις γιὰ τὴν ἐπιτυχία της.

Ἡ παραβολὴ τοῦ σπορέως εἶναι μία ἁπλῆ διήγηση παρμένη ἀπὸ τὴν καθημερινὴ ζωὴ τῶν ἀνθρώπων ποὺ ζοῦσαν στὰ χρόνια τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ πολὺ κατάλληλη γιὰ νὰ δείξει τὶς προϋποθέσεις ποὺ χρειάζεται ἡ Κατήχηση γιὰ νὰ καρποφορήσει.

Στὴν παραβολὴ αὐτὴ ὁ Χριστὸς παρομοιάζει  τὸν κάθε ἄνθρωπο στὸν κόσμο τοῦ Θεοῦ μὲ ἕνα χωράφι. Ὅπως τὸ χωράφι ὑπάρχει γιὰ νὰ ἐκπληρώσει ἕνα σκοπό, δηλαδὴ νὰ καρποφορήσει, ἔτσι καὶ ὁ κάθε ἄνθρωπος δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ καρποφορήσει πνευματικά, δηλαδὴ νὰ στολισθεῖ μὲ τὰ χαρίσματα τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ὅπως εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ χαρὰ, ἡ εἰρήνη καὶ τὰ ἄλλα, ὥστε νὰ φθάσει τελικὰ στὴν κατὰ Θεὸ τελείωση.

Γιὰ νὰ ἐπιτευχθεῖ αὐτὸς ὁ σκοπὸς ἀπαιτοῦνται δύο ἀπαραίτητες προϋποθέσεις, ἀνάλογες μὲ ἐκεῖνες ποὺ εἶναι ἀπαραίτητες γιὰ νὰ καρποφορήσει τὸ φυσικὸ χωράφι. Ὅπως ἐκεῖ χρειάζεται ὁ καλὸς σπόρος ἀλλὰ καὶ τὸ καλλιεργημένο ἔδαφος, ἔτσι καὶ στοὺς ἀνθρώπους εἶναι ἀπαραίτητη ἡ καλὴ διδαχὴ ὡς σπόρος καὶ ἡ καλὴ διάθεση ὡς καλλιεργημένο ἔδαφος. Ἄν στὸ φυσικὸ χωράφι σπείρουμε σπόρο ἀπὸ ἀγκάθια, τριβόλια καὶ ζιζάνια, θὰ φυτρώσουν σύντομα τὰ ἀντίστοιχα φυτά. Ἄν πάλι σπείρουμε τοὺς καλοὺς σπόρους, θὰ φυτρώσουν ὠφέλιμα φυτὰ καὶ θὰ μᾶς δώσουν εὔγεστους καρπούς. Κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ ὁ πνευματικὸς σπόρος, εἴτε ὁ παντοδύναμος λόγος τοῦ Θεοῦ, εἴτε ὁ φθοροποιὸς δαιμονικὸς λογος, ποὺ μπαίνει στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων, καὶ ἰδιαίτερα παιδιῶν, ἔχει τὰ ἀνάλογα ἀποτελέσματα, θετικὰ ἤ ἀρνητικά.

Ἐδῶ γεννιέται εὔλογα τὸ ἐπίκαιρο ἐρώτημα: Τὶ εἴδους σπόρος εἶναι αὐτὸς ποὺ πέφτει στὶς ψυχὲς τῶν νέων κυρίως ἀνθρώπων καὶ ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ στὶς μέρες μας τὸν σπέρνουν σ’ αὐτές; Εἶναι ὁ καλὸς καὶ πονεμένος γονιός; Εἶναι ὁ φιλότιμος διδάσκαλος; Εἶναι οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ πορεύθηκαν τὸν δρόμο τῆς τελειότητος; Εἶναι αὐτὸς ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ τέλειος Θεὸς καὶ ἄνθρωπος; Ἤ εἶναι οἱ ποικίλοι προπαγανδιστές, ποὺ μὲ τὴ βωμολοχία, τὴν αἰσχρότητα, τὸν εὐτελισμὸ αἰωνίων ἀξιῶν καὶ τὸν παραμερισμὸ τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν καθημερινὴ ζωή μας γεμίζουν μὲ ζημιογόνα ζιζάνια τὶς εὔπλαστες καὶ ἀνυποψίαστες ψυχές τῶν παιδιῶν μας; Ἡ ἀπάντηση βρίσκεται εὔκολα ἀπὸ τὴν παρατήρηση τῆς συμπεριφορᾶς τῶν νέων παιδιῶν. Πῶς ὁμιλοῦν; Ποιὲς λέξεις χρησιμοποιοῦν; Πῶς συμπεριφέρονται; Πόσο σεβασμὸ δείχνουν στοὺς μεγαλυτέρους; Πόσο ξέρουν νὰ θυσιάζονται γιὰ τοὺς ἄλλους; Ὅλα αὐτὰ μᾶς ἀποκαλύπτουν τὸν σπόρο ποὺ ἔπεσε μέσα στὶς ψυχές τους.

Ὅμως, ἀκόμη καὶ ἡ καλὴ ἀγωγὴ, ἡ καλὴ πνευματικὴ σπορὰ, δὲν εἶναι ἀρκετὴ γιὰ τὴν τελείωση τοῦ ἀνθρώπου, ἐὰν λείπει ἡ καλὴ διάθεση. Ἰσχύει ὅ,τι ἀκριβῶς καὶ στὸ φυσικὸ χωράφι, ὅπου δὲν ἀρκεῖ ὁ καλὸς σπόρος, ἐὰν δὲν ὑπάρχει τὸ πρόσφορο ἔδαφος.

Κατ’ ἀναλογίαν πρὸς τὴν παραβολὴ τοῦ Χριστοῦ, ὁ κάθε ἄνθρωπος γιὰ νὰ καρποφορήσει δὲν πρέπει νὰ μοιάζει μὲ τὸν πατημένο δρόμο. Δηλαδὴ νὰ μὴν ἔχει ἀφήσει τὴ συνείδησή του νὰ πωρωθεῖ. Καὶ ἡ ἀνθρώπινη συνείδηση πωρώνεται, ὅταν ἀφεθοῦν ἀφύλακτες οἱ πόρτες τῆς ψυχῆς, ὥστε ὁ κάθε ἐπιτήδειος νὰ μπαίνει ἀπρόσεκτα, νὰ τὴν ποδοπατεῖ, νὰ τὴν λερώνει καὶ νὰ τὴν γεμίζει ὕστερα μὲ ἀμφιβολίες γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἀληθινὴ ζωή. Ἐπίσης χρειάζεται προσοχὴ, ὥστε τὸ χωράφι τῆς ψυχῆς νὰ μὴ γεμίσει μὲ πέτρες καὶ ἀγκάθια, δηλαδὴ μὲ ποικίλα ἁμαρτωλὰ πάθη, ὅπως εἶναι ἡ ἀδιαφορία, τὸ ψέμμα, ἡ φιληδονία, ἡ φιλαργυρία, ἡ μνησικακία, ἡ ὀργὴ, ὁ ἐγωϊσμὸς καὶ ἡ ὑπερηφάνεια. Ὅλα αὐτὰ κάνουν τὴν καρδιὰ σκληρὴ κι ἀδιάφορη γιὰ τὶς πνευματικὲς ἀξίες. Οἱ φυσικοὶ γονεῖς καὶ οἱ πνευματικοὶ πατέρες ἔχουν χρέος νὰ μάθουν στὸ παιδὶ νὰ ἀγαπᾶ τὴν ἀλήθεια καὶ ὄχι τὸ ψέμμα. Νὰ χαίρεται μὲ τὴν προσφορὰ καὶ τὴ θυσία καὶ ὄχι μὲ τὶς ὑλικὲς μόνον ἀπολαύσεις. Νὰ ἐπιδιώκει τὴν ἀγάπη καὶ ὄχι τὸ μῖσος. Μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο καλλιεργοῦν μέσα του τὴν καλὴ προαίρεση.

Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ αὐτὲς τὶς βασικὲς προϋποθέσεις γιὰ τὴν πνευματικὴ καρποφορία χρειάζονται καὶ μερικὲς ἀκόμη. Ὅπως στὸ φυσικὸ χωράφι, μαζὶ μὲ ὅσα ἀναφέραμε, χρειάζεται καὶ ἡ περίφραξη, τὸ πότισμα, τὸ λίπασμα, τὸ κλάδεμα, ἔτσι καὶ στὸ πνευματικὸ χωράφι, στὸν ἄνθρωπο, εἶναι ἀπαραίτητη ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν, ποὺ λειτουργοῦν ὡς ὁ κατάλληλος πνευματικὸς φράκτης, ἡ συχνὴ συμμετοχὴ στὰ ἱερὰ Μυστήρια, γιὰ νὰ ἀρδεύεται ἡ ψυχὴ μὲ τὴν θεία χάρη, ἡ μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ τροφοδοτεῖται πνευματικά καὶ ὁ ἔλεγχος ἀπὸ τὸν πνευματικὸ, γιὰ νὰ καθαρίζεται ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὶς περιττὲς καὶ βλαβερὲς συνήθειες.

Ὅλα τὰ παραπάνω τὰ μαθαίνουμε μὲ τὴν Ἱερὴ Κατήχηση, εἴτε προφορική, εἴτε γραπτή. Μ’ αὐτὴν πληροφορούμαστε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ γινόμαστε οἰκεῖοι μὲ τοὺς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι βάδισαν μὲ ἐπιτυχία τὸν δρόμο τῆς τελειώσεως. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀποτελοῦν τοὺς φωτεινοὺς ὁδηγοὺς γιὰ τὴ δική μας πορεία πρὸς τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ θὰ φθάσουμε κι ἐμεῖς ἐὰν ἀκοῦμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ μὲ καλὴ διάθεση καὶ τὸν ἐφαρμόζουμε μὲ ἀκρίβεια. Ἀμήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως